ΠEPI ΤΗΣ AΛHΘEIAΣ
1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
2. ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
3. AΛHΘEIA KAI AΠΛOTHTA
4. TI MAΣ AΠOMAKPYNEI AΠO THN AΛHΘEIA:
• AΛHΘEIA KAI NOHTIKOΣ ΔOΓMATIΣMOΣ
• AΛHΘEIA KAI ΦANATIΣMOΣ
• AΛHΘEIA KAI ΦATPIAΣMOΣ
5. H AΛHΘEIA KAI H EΦAPMOΓH THΣ
6. ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΝΔΕΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕΤΙ ΤΟ AΝΩΤΕΡΟ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ AΛΗΘΕΙΑ
Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την σχετική ομιλία:
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!
Σχετικά με την Αλήθεια
Σύμφωνα με την διδασκαλία μας:
«H Αλήθεια υπάρχει στο Απόλυτο και εκδηλώνεται σε εμάς στο σχετικό. Πηγάζει από το πνεύμα και είναι η αρχή του».
Από αυτό αντιλαμβανόμαστε ότι θα αναζητήσουμε την έδρα της στο Υπερουσιαστικό επίπεδο, όπου κυριαρχεί η Μονάδα, όπου εδράζουν οι Αρχές, όπου το καθετί είναι στον Απόλυτο βαθμό. Αντίθετα, στο Ουσιαστικό επίπεδο (υλικό επίπεδο, σύμπαν και δημιουργήματα), δεν υπάρχει τίποτα το απόλυτο και αιώνιο, αλλά όλα εκφράζουν τη σχετικότητά τους, υποταγμένα στην πραγματικότητα του χώρου, του χρόνου και του Νόμου της Ιεραρχίας.
«H Αλήθεια είναι το φως που οδηγεί το πνεύμα»
Αποτέλεσμα αυτού είναι, ότι ό,τι ανώτερο υπάρχει μέσα μας τείνει να γνωρίσει την Αλήθεια. Γι’ αυτό το λόγο ο άνθρωπος ωθείται πάντοτε στην αναζήτηση του αληθινού κι επομένως η πνευματική αναζήτηση της Αλήθειας οδηγεί στην Ανωτερότητα.
Αναζητώντας ο άνθρωπος την Αλήθεια, είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει τις αρετές του πνεύματός του, που δεν είναι άλλες από τη Φαντασία, Θέληση και την Ισχύ. Έτσι, το πνεύμα φαντάζεται την Αλήθεια και η διάνοια τη σκέπτεται και τη συλλαμβάνει. Ενώ όμως το πνεύμα έχει ανώτερο προσανατολισμό, τα μέσα και τα αποτελέσματά του στη διάνοια του πνεύματός μας και στις διανοητικές μας λειτουργίες, μπορούν να έχουν τόσο ανώτερο όσο και κατώτερο προσανατολισμό.
Αυτό λοιπόν που διαστρεβλώνει την αγνότητα του πνεύματος και παρασύρει τις διανοητικές λειτουργίες στην κατωτερότητα και μας απομακρύνει από την αλήθεια οφείλεται στην ατέλεια, που διακρίνει τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες και οσον αφορά την διάνοια και τις διανοητικές λειτουργίες, στο ότι η ολοκλήρωσή και τελειοποίησή τους υπόκεινται στους εξελικτικούς νόμους και στην ατομική προσπάθεια, όπου η τελειότητα είναι κατάκτηση και όχι έμφυτα δεδομένη. Η ατέλεια δε των εγκεφαλικών και διανοητικών λειτουργιών, έχει σαν αποτέλεσμα την πλάνη.
Δεν είναι όμως μόνον η πλάνη που θίγει τον άνθρωπο και τις δραστηριότητές του, αλλά είναι και ο εγωισμός, ο οποίος μαζί με την πλάνη, είναι τα βασικά αίτια της απομάκρυνσης του ανθρώπου από την Αλήθεια. «Ο εγωισμός είναι ο γεννήτορας κάθε ελαττώματος και αιτία διατήρησης κάθε ατέλειας, που βασανίζει την ύπαρξή μας».
Ένας σίγουρος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τον εγωισμό είναι να αναζητούμε σταθερά, μεθοδικά και μόνιμα την Αλήθεια, διότι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ταυτιζόμαστε με ανώτερες καταστάσεις και να συμπλέουμε με αυτές, όπως για παράδειγμα η ανιδιοτέλεια, η ευγένεια, η διακριτικότητα, η αυταπάρνηση, η κατανόηση, ο σεβασμός κ.λ.π. Αυτά δε τα ανώτερα ιδεώδη, ισχυροποιούν και εξελίσσουν την προσωπικότητάς μας.
Οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να αποφεύγουμε τον πειρασμό του νοητικού δογματισμού, διότι ο δογματικός αναζητά απόλυτες βεβαιότητες και με αυτό το τρόπο απομακρύνεται από την Αλήθεια, καθότι δεν αντιλαμβάνεται ότι στο επίπεδο της σχετικότητας που ζούμε δεν υπάρχει τίποτε το απόλυτο και βέβαιο.
Η Μία και μοναδική Αλήθεια, είναι απόλυτη στο επίπεδό της, το υπερουσιαστικό, ενώ στο ουσιαστικό και υλικό επίπεδο, που ζούμε, εκφράζεται με την τελειότητα της απλότητας. Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να κατανοήσουμε την απλότητα της Αλήθειας που μας αναλογεί, μέσω της φωνής της συνείδησης. Όμως για να μπορούμε να εισακούεται η φωνή της συνείδησης, οφείλουμε να ζούμε σε κατάσταση αγνότητας.
Ένας άλλος πειρασμός που καραδοκεί να πλανέψει τη διάνοιά μας και να μας απομακρύνει από την Αλήθεια, είναι αυτός του φανατισμού. Ο δογματικός και φανατισμένος τύπος ανθρώπου, διαμορφώνει συνήθως την αντίληψη ότι αυτό το σχετικά ελάχιστο που κατανόησε από την ενασχόλησή του με την Αλήθεια, εκπροσωπεί στην Ολότητά της την Μία και μοναδική Αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο. Είναι σαν να προσπαθεί να χωρέσει όλη την θάλασσα σε ένα ποτήρι.
Ο φανατικός για να εδραιώσει το καταστρεπτικό και περιοριστικό έργο του υποκύπτει σε έναν ακόμα πειρασμό, που δεν είναι άλλος από τον φατριασμό, διότι ο φανατικός ψάχνει και βρίσκει τους όμοιούς του και μαζί συγκροτούν ένα τυφλό και παράλογο πλήθος που διοχετεύει τη βία του περιορισμού, της άγνοιας και της εχθρότητας, προς ο,τιδήποτε δεν ενστερνίζεται τις απόψεις των.
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει, διότι όταν η διάνοια του ανθρώπου φανατίζεται, τότε αυτό – περιορισμένη, απομακρύνεται από την Αλήθεια και επομένως και από την ανωτερότητα και την ποιότητα που πηγάζει απ΄αυτή κι είναι επόμενο να στραφεί στην κατωτερότητα και την ποσότητα που εκφράζει ο υλισμός και η πλάνη.
H ανθρωπότητα, ως γνωστό, έχει υποστεί μεγάλες δυστυχίες, επειδή επέτρεψε στους φανατικούς να φατριάζουν και με δογματικούς τρόπους να προσπαθούν να επιβάλλουν τη μισαλλοδοξία τους.
Νοητικός Δογματισμός – Φανατισμός – Φατριασμός – Πολυπλοκότητα -Μυστικοπάθεια, είναι κάποια από τα μιαρά τέρατα του εγωισμού, που ο μυημένος οφείλει να τα αποφεύγει, αν θέλει την εξελικτική μυητική προσπάθειά του να καθοδηγεί το φως της Αλήθειας, διότι η Αλήθεια είναι Φως.
H ενασχόληση με τη Θεία Αλήθεια, θα μας καθοδηγήσει στη δημιουργία ατομικών πεποιθήσεων, που δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της προσωπικής και υποκειμενικής μας αλήθειας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα εκφράζουν ένα ελάχιστο κομμάτι της Αλήθειας.
Μία ευγενική υπόθεση είναι ότι, αν όλοι οι άνθρωποι αναζητούσαν σε κατάσταση ελευθερίας τη Θεία Αλήθεια, τότε ο καθένας θα ανακάλυπτε το ποσοστό που του αναλογεί και όλοι μαζί το ποσοστό που αναλογεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, που είναι ένα μικρό μόνο μέρος από την Αλήθεια που αναλογεί σε όλη τη Δημιουργία.
Ενώ η Αλήθεια, μετά από κόπο και προσωπική προσπάθεια, μπορεί να φωτίσει τη διάνοιά μας, συνήθως λείπει από τις πράξεις μας. Αυτό συμβαίνει διότι η σκέψη – όπου λειτουργεί η διάνοια – εργάζεται στο νοητικό επίπεδο που είναι ένα άλλο επίπεδο από το υλικό, όπου εκδηλώνονται οι πράξεις μας. Από μία ιδέα μέχρι την πραγματοποίησή της, μεσολαβούν κάποια στάδια όπου σίγουρα κάποιο λάθος συμβαίνει ώστε να δημιουργείται μια ανακολουθία μεταξύ σκέψης – λόγου – πράξης.
Αυτό που παρεμβάλλεται, όταν δεν είναι η πλάνη, ο εγωισμός και το ατομικό συμφέρον, θα μπορούσε να είναι η ανισορροπία των τριών υποστάσεών μας ( πνεύμα -ψυχή – σώμα ). Αυτό σημαίνει ότι το πνεύμα έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία του τρισυπόστατού μας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προεκτείνει τις σωστές ιδέες στο υλικό και σωματικό επίπεδο, διότι αυτές συγκρούονται με τα πάθη και τους φοβίες της ψυχής και τις υπέρμετρες αισθησιακές ανάγκες και επιθυμίες του σώματος.
H ισορροπία των 3 υποστάσεών μας και επομένως και η σωστή ιεράρχησή τους, είναι προϋπόθεση για την ευθυγράμμιση των σκέψεων – λόγων – πράξεών μας, με την Αλήθεια.
Συμπερασματικά ας έχουμε υπόψη μας ότι:
1. H Αλήθεια, αν και απόλυτη στο επίπεδό της (Υπερουσία), στο επίπεδό μας ( Ουσία ) εκφράζεται ως απλή.
Είναι απαραίτητο λοιπόν να είμαστε απλοί και να εκφραζόμαστε με απλότητα (όχι απλοϊκότητα). Κάθε πολυπλοκότητα μας απομακρύνει από την Αλήθεια.
2. H Αλήθεια, ανήκει σε κάθε φιλότιμο και ευσεβή ερευνητή.
H Αλήθεια ανήκει σε όλους τους ανθρώπους και ο καθένας την αντιλαμβάνεται όπως του αναλογεί σύμφωνα:
α. Με το νόμο ζωής του ή το σκοπό ενσάρκωσής του.
β. Με το βαθμό συνειδητότητάς του.
γ. Με την ηθικοποίηση της προσωπικότητάς του.
3. H Απόλυτη Υπερουσιαστική Αλήθεια εκφράζεται απλά στη φύση με τους φυσικούς νόμους.
Ας μην αναζητάμε λοιπόν την Αλήθεια σε απόλυτες μορφές ή πολυσύνθετες ιδέες, αλλά να την αναγνωρίζουμε στα έργα της φύσης και των νόμων που τη διέπουν.
4. Ο μοναδικοί, ίσως, τρόποι που μπορούμε να προσεγγίσουμε την Αλήθεια, είναι ο Νόμος της Αναλογίας και η αρετή της διπλής παρατηρητικότητας.
Η συνεπής τήρηση του νόμου της αναλογίας μας οδηγεί από το αποτέλεσμα στο αίτιο και από τα έργα της Αλήθειας στην ίδια την Αλήθεια και η εξάσκηση της διπλής παρατηρητικότητας μας προσανατολίζει προς την Αλήθεια.
5. H μοναδική, ίσως, κατάσταση που μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε την Αλήθεια είναι η Αγνότητα, η οποία επιτυγχάνεται με την εξάγνιση και ηθικοποίηση της προσωπικότητάς μας.
Η τήρηση του νόμου της αναλογίας και η αρετή της διπλής παρατηρητικότητας είναι η μισή προσπάθεια, διότι η Αλήθεια τελικά δεν αποκαλύπτεται σ’ αυτόν που την αναζητά, αλλά σ’ αυτόν που ενώ την αναζητά, έχει ταυτόχρονα κατακτήσει την αγνότητα, που αναλογεί στο επίπεδο από το οποίο αυτή προέρχεται (Υπερουσιαστικό επίπεδο).
6. H Πίστη, μας συνδέει με καθετί το Ανώτερο, επομένως και με την Αλήθεια.
Όταν εγκαθιδρυθεί μέσα μας η Αλήθεια, διαλύει κάθε αμφιβολία και εγκαθιδρύει την Πίστη.
Τα στάδια της Πίστης είναι:
α. H Αποδοχή, διότι αν δεν αποδεχτείς το αντικείμενο της πίστης σου, τότε δε θα πιστέψεις σε αυτό.
β. H Εμπιστοσύνη, διότι σε αυτό το στάδιο υπεισέρχεται το ποιοτικό κριτήριο.
γ. H Πεποίθηση, όπου διαμορφώνεις αντιλήψεις ανάλογες με το αντικείμενο της πίστης σου που έχεις αποδεχτεί και εμπιστευτεί.
δ. H Πίστη, που ως αρετή και ιδεώδες, πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες του ανθρώπου που συμπλέει με ένα τόσο ισχυρό Ουράνιο ρεύμα.
H Πίστη και η έρευνα, ίσως να είναι οι ισχυρότεροι δεσμοί, που μας συνδέουν με την Αλήθεια και
η αγνή συνείδηση είναι ο φάρος που καθοδηγεί το πνεύμα στην εξελικτική μας προσπάθεια.
