ΔΩΡΟΣ  Ο ΓΕΝΝΗΤΩΡ  Ο ΟΡΦΙΣΤΗΣ

(1884-1924)

Δημήτρης Πλάτωνος Σεμελάς

Το να προσπαθήσει κάποιος, όχι να γράψει, αλλά απλά να σκιαγραφήσει κάτι από την προσωπικότητα και την εν γένει ζωή του Σ μ Δ Δώρου, πρέπει να έχει πολύ θάρρος, τόλμη και γιατί όχι και λίγο θράσος.

Προσωπικά εγώ, δεν ξέρω τι έχω από αυτές τις τρεις καταστάσεις, μπορεί μια από αυτές ή και καμία. Εγώ όμως, ένας απλός στρατιώτης του Κριναετού ως κόκκου άμμου, εξορισμένου μάλιστα στη γη, αλλά σε ανθρώπινη μορφή, με μεγάλη χαρά, λίγο ταχυπαλμία και με τρεμάμενο χέρι θα προσπαθήσω.

ΜΑΡΤΙΟΣ 1884: στην Σηλυβρία.

Για εκείνους που γνωρίζουν τα μέρη εκεί πάνω, στην ανατολική Θράκη, δεν αποτελεί τίποτα το ιδιαίτερο, πέρα από το ότι είναι μια μικρή και όμορφη πόλη, κοντά στη θάλασσα του Μαρμαρά, 55 χιλιόμετρα δυτικά της Κωνσταντινούπολης.

Για εμάς όμως και τους απανταχού ανά το Σύμπαν ταγματικούς αδελφούς, πέρα από τις φυσικές της ομορφιές, έχει διαδραματίσει έναν ρόλο άθελά της ως προς αυτήν, συνειδητά όμως ως προς τον συνειδητό νόμο του θείου σχεδίου, που είναι επιφορτισμένο με το που θα γεννηθεί κάποιος.

Αλλά, ας μπούμε στην ουσία της μικρής μου αυτής εργασίας, μετά από τον μικρό αυτό πρόλογο.

Σηλυβρία

Ανάμεσα στις πλατείες και στα στενοσόκακα, που υφίστανται ακόμα και σήμερα έτσι, αφού ευτύχησα να την επισκεφθώ, οι κάτοικοι περπατούν, άλλοι ανέμελοι, άλλοι με τα προβλήματά τους, ενώ τα παιδιά παίζουν.

Εμείς όμως, ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα ζευγάρι από τα πολλά, που περπατούσαν εκείνη τη στιγμή. Τον κ. Πλάτωνα και την κ. Ευδοκία Σεμελά. Θα μου πείτε, τι το αξιοπρόσεχτο είχε αυτό το ζευγάρι, που σημειωτέον είχε μαζί του και ένα κοριτσάκι περίπου 2 ετών.

Ψηλοί και ευθυτενείς και οι δύο, μάλιστα ο κ. Πλάτων ήταν λίγο ευτραφής, με μεγάλο στριφτό τσιγκελωτό μουστάκι.

Ανώτερος υπάλληλος της οθωμανικής Εποπτείας, Ελληνικής ιθαγένειας, με τούρκικη υπηκοότητα. Πλησιάζοντάς τους δεν χρειάζεται να καταβάλουμε και πολλή προσπάθεια για να αντιληφθούμε ότι η κ. Ευδοκία σε λίγο χρονικό διάστημα και πάλι θα δεχόταν το θείο δώρο της μητρότητας, για δεύτερη φορά. Είχε προηγηθεί όπως σας προείπα, ένα κοριτσάκι 2 χρονών, η μικρή Ιφιγένεια, όπως λεγόταν, όπου και αποτελούσε το πρώτο παιδί του ζεύγους.

Πράγματι, μετά από 2 μήνες, συγκεκριμένα στις 2 Μαΐου του 1884, έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Όπως φαντάζεστε, η φυσιολογική χαρά της οικογένειας με τον ερχομό του καινούργιου μέλους της, ήταν μεγάλη, μια που ήταν και αγόρι, καθότι υπήρχε το κορίτσι.

Παρότι δεν ήμουν μπροστά, φαντάζομαι ότι η μικρή Ιφιγένεια, η μεγάλη αδερφή του Σ μ Δ Δώρου, θα είχε επιφορτιστεί στο να προσέχει το μικρό της αδελφό να μην πέσει ή ακόμα- ακόμα να μην κλάψει.

Αλλά για φανταστείτε, τον μικρό αδελφό!
Σίγουρα μικρό το δέμας, το ουσιαστικό υλικό επένδυμα όπου τον φιλοξενεί, αλλά τεράστιο το πνευματικό, όπου δεν χωρούσε στην μικρή της αγκαλιά, όπως δεν χωράει και στην δική μας, έστω και αν μαζευτούμε όλα τα ταγματικά αδέλφια.

Ωστόσο όμως, τα αθώα ματάκια της, συνέχιζαν να προσέχουν αυτό το θείο Δώρο, όνομα και πράγμα, τόσο για την οικογένειά της, μα και για την οικουμένη ολόκληρη.
Αλλά όπως συνηθιζόταν τότε, γρήγορα αποφασίστηκε να γίνει και η βάπτισή του, η οποία έγινε 25 ημέρες αργότερα, δηλαδή στις 27 Μαΐου 1884. Η βάπτιση έγινε στον ιερό ναό του Αγ Γεωργίου. Φαινομενικά και έτσι ήταν, ήταν μια απλή χριστιανική βάπτιση.

Υπήρχε όμως μια τεράστια πνευματική διαφορά του μικρού αυτού αγοριού των 25 ημερών, σε σύγκριση με τα συνομήλικά του της μικρής αυτής πόλης, της Βηθλεέμ για εμάς τους ταγματικούς αναλογικά, με την πόλη που γεννήθηκε ο Ιησούς. Τόσο ο ιερέας, ο πάτερ Ιωάννης, όσο ακόμα και η ανάδοχός του κ. Ασπασία, δεν γνώριζαν ότι είχαν μπροστά τους τον Μέγα Άγνωστο. Το όνομα που του δόθηκε, Δημήτριος, κατά κόσμο. Ήταν ο μετέπειτα Σ. Δ. Δώρος, ο Δώρος όλης της οικουμένης.

Δυστυχώς όμως, οι νόμοι της φύσης είναι αμείλικτοι, δεν λοξοδρομούν, δεν συμβιβάζονται, έστω και αν στο δρόμο τους βρουν κάποιο Γεννήτορα, τον Γεννήτορα των Γεννητόρων.

Έτσι λοιπόν σε ηλικία 3 ετών, η μητέρα του η κ. Ευδοκία. έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο της ύλης, συναποκομίζοντας με το Εγώ της, τον οποιοδήποτε μέχρι εκείνη τη στιγμή βαθμό κοσμικής συνείδησης.
(Στην προφορική παράδοση αναφέρεται, ότι ο Δώρος είχε εκμυστηρευτεί στην μετέπειτα Υ.Μ.Δ. Μαγδαληνή, ότι σε προηγούμενή της ενσάρκωση υπήρξε η Ευδοκία).

Την ανατροφή του, την ανέλαβαν οι θείες του, αδελφές του πατέρα του. Το μωρό ανδρώθηκε πλέον, Δημήτρης Πλάτωνος Σεμελάς κατά κόσμο, Δώρος κατά τη θεία του υπόσταση. Δεν θα σας φάω το χρόνο σας στο να πω πράγματα γνωστά, πού σπούδασε, τι σπούδασε, πού πήγε στο Κάιρο κλπ.
Πνεύμα θετικό και ερευνητικό, συνάντησε εντελώς συμπτωματικά, που μόνο συμπτωματικά δεν ήταν, τον Διδάσκαλό του, ο οποίος και τον οδήγησε στα πρώτα βήματα της μύησής του. Αυτός ο Διδάσκαλος, ήταν ο Μέγας Αττικός, ο τελευταίος διδάσκαλος των Ροδοσταυριτών της Ανατολής. Ο Δώρος αγαπούσε τον Διδάσκαλό του υπερβολικά. Μάλιστα διηγιόταν ότι επισκεπτόταν συχνά τον τάφο του, όπου έβλεπε διάφορους ανθρώπους ξενικής καταγωγής να του φέρνουν λουλούδια.

Ποιοι ήταν αυτοί οι ξένοι; Και πώς γνώριζαν τον Μέγα Αττικό; Αναρωτιόταν.

Ήταν Μύστες από τον κόσμο και άγνωστοι τελείως, χωρίς καμία προβολή. Θα διηγηθώ ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο μεταξύ Δώρου και Μ. Αττικού.
Μια μέρα, ο Μέγας Αττικός ρώτησε το Δώρο: «Τι έκανες με τα κλειδιά που σου έδωσα σχετικά με την Αστροσοφία»;

Όταν ο Δώρος του έδειξε την εργασία του, εκείνος τον κοίταξε σκεφτικός και του είπε: « Κι εγώ το ίδιο έφτιαξα, αλλά μην έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό μου τα έκαψα, γιατί εγώ δεν είμαι εσύ».
Και αυτό γιατί ο Μέγας Αττικός γνώριζε ότι ήταν Γίγας, ενώ ο Δώρος Γεννήτορας.

Η αφήγηση αυτή, αποδεικνύει σπάνια μυητική τιμιότητα και ευθύτητα.

Αλλά γιατί ονομαζόταν Δώρος;

Το όνομα προσφέρει το πλησίασμα, το άγγιγμα εκείνου που το φέρει. Το όνομα γίνεται κατανοητό και ζει ανάλογα με τον δυναμισμό που έχει και που εκφράζει. Κάθε πλάσμα έχει το όνομα που ταιριάζει στο ρόλο που του έχει ορισθεί. Το όνομα έχει σχέση με τη φύση και το έργο του Απεσταλμένου. Γι’ αυτό τα ονόματα Δώρος και κατ’ επέκταση Δώρα, δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά είναι σπουδαίας σημασίας. Αναφέρονται στην ουσία της Γεννητορικής Αποστολής τους, στην ουσία του όλου του έργου.

Τα ονόματα Δώρος – Δώρα, δονούν έντονα τις ψυχές όλων εκείνων, οι οποίοι δέχθηκαν και αποφάσισαν να υπηρετήσουν το έργο τους, το έργο που εκείνοι εγκατέστησαν στον κόσμο.

Τα ονόματά τους Δώρος – Δώρα, καλεί όλα τα μέλη του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού και δια μέσω αυτών, όλους τους ανθρώπους, να πάρει ο καθένας το μερίδιό του από τις Δωρεές του Θεού.

Δώρος – Δώρα σημαίνουν θείο φως σοφίας- αγάπης. Σημαίνουν κατ’ επέκταση φωτισμό και αύξηση της συνείδησης των ανθρώπων εκείνων, που δέχονται την ευεργετική του υπόσταση. Είναι ονόματα που βεβαιώνουν τη θεία φύση και τις θείες Δωρεές, σε εκείνους που είναι άξιοι να τις δεχθούν και σαν άξιοι αποδέκτες τους, να τις μεταφέρουν στους άλλους ανθρώπους.

Τα έργα του Σ. Δ. Δώρου πολλά. Θα απαριθμήσω μόνο μια σταγόνα.

8 Δεκεμβρίου 1919: με το Διάταγμα 21 εγκαθίδρυσε στο Τάγμα, το Μυσταγωγικό Κολέγιο.
Στις 14 Ιουνίου 1920, με το Διάταγμα 49, καθιέρωσε στο Τάγμα το Εωνικό Ημερολόγιο, γεγονός μεγάλης σημασίας για το όλο ταγματικό έργο.

Στα περιοδικά που έγραφε, υπέγραφε πότε ανώνυμα και πότε ως Σεμελάς, Ταξιάρχης Δημήτριος, Δώρος, Σελαϊτ Χα, MEG, ATT.
Το 1917-1918: εξέδωσε το περιοδικό Ανατολική Μεσόγειος.
Το 1919: τον υπόδουλο ελληνισμό.
Το 1918 θέλοντας να συνεισφέρει κάτι θετικό για την παγκόσμιο ειρήνη, διετύπωσε με επιστολή του προς τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Γουΐλσον 14 άρθρα.
Αλλά ας μην καταγράψω άλλα. Απλά θα πω ότι στις 2 Οκτωβρίου 1921, φρόντισε και πέτυχε, την νομική εμφάνιση του Τάγματος στο Παρίσι, ως εταιρεία του Τάγματος του Κ+Α και πέτυχε να λειτουργήσει με τις απαιτήσεις του Γαλλικού κράτους. Κλείνοντας ιστορικά γεγονότα που είναι σταγόνα στον ωκεανό, θα ήθελα να πω ότι ο γιατρός Κοτανόφ, που ήταν καθηγητής του στην ιατρική σχολή, ήταν ένας από τους 7 αδελφούς, τους οποίους έχρισε και χειροτόνησε και ονόμασε διδασκάλους της αδερφοποιίας.

Έτσι στις 7 Ιανουαρίου 1914 κήρυξε στο όνομα του Θείου Λόγου, την έναρξη του Συμβουλίου των 7 σαν πρόεδρό του.

Δημήτριος Πλάτωνος Σεμελάς 1884-1924.

Ο Μέγας Άγνωστος, τόσο στο ευρύ κοινό της πατρίδος του, όσο και στο εξωτερικό.

Μελετώντας τη ζωή του και τα έργα του, συμπεραίνεις ότι όσο πιο μεγάλος είναι κάποιος, τόσο πιο άγνωστος γίνεται, ακόμα και στους φίλους του.
Αυτή άλλωστε είναι η μοίρα των βουνοκορφών του πνεύματος, παγωνιά και μοναξιά.

Στη σύντομη ζωή του, αξιώθηκε την ύψιστη πνευματικότητα. Την πνευματικότητα αυτή που κληροδότησε απλόχερα με βαθύτατες διδασκαλίες και ευεργεσίες, τόσο στο στενό κύκλο των μαθητών του, όσο και προς ολόκληρη την ανθρωπότητα, που αγάπησε τόσο πολύ, ώστε να γεννηθεί και να πεθάνει ακόμα μια φορά γι’ αυτήν.

Έχω τη γνώμη, ότι εκείνο που μας χάρισε, πάνω από διδασκαλίες και ευεργεσίες, ήταν το ίχνος προς την ελευθερία του ανθρώπου και την ανεξαρτησία της προσωπικότητάς του, πνευματικής, ηθικής και φυσικής.

Μια ελευθερία, η οποία δεν αναφέρεται σε βίαια ανατροπή τυραννικών καθεστώτων, αλλά στην ελευθερία που χαρίζει η αναζήτηση της αλήθειας για τον άνθρωπο, τον κόσμο, τον Θεό.

Ο Σ μ Δ Δώρος, διδάσκει την Συμπαντική αρχή της Αγάπης, ως την μέγιστη Απελευθερωτική δύναμη, που ο άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να κατέχει. Μας δίδαξε την αλήθεια, σε πρωτόγνωρες εκτάσεις και διαστάσεις, όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να υποδείξει με τρόπο απλό και απτό, την οδό της επανενσωμάτωσης στην αλλοτινή δόξα του Ανθρώπου. Ως γνωστόν, όλα έχουν μια αρχή, μια διάρκεια και ένα τέλος.

Έτσι και η ζωή του Δώρου μας, η γήινη, έφτασε στο τέλος της. Αφού πρώτα εργάστηκε για την ανέλιξη και ολοκληρωτική ευτυχία του ανθρωπίνου όντος και την πολυδιάστατη πρόοδό του, δίνοντάς του τα κλειδιά της Μνήμης και της επανόδου μαθητών του, καθώς ο ίδιος κατείχε, σαφώς την συνολική γνώση του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά και των Μυστηριωδών Αιτίων της ύπαρξής και του προορισμού τους.

Ζώντας σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου του χωριού Ντουρτόν, το απόγευμα της 5ης Αυγούστου 1924, συνοδευόμενος από τη Ρέα και την αδελφή Ντυπόν, όπως λεγόταν, μετέστη στον Κύριο στις 6: 56 το απόγευμα σε ηλικία 40 χρόνων.

Το νεκροταφείο του Παντίν, στις 6 Αυγούστου μετά από μια λαμπρή λειτουργία στην ορθόδοξη εκκλησία Σεν-Ετιέν στο Παρίσι, δέχτηκε το σεπτό σκήνωμα του, όπως είχε δεχτεί και την Σ Μ Δώρα, πριν 6 χρόνια.

Η ανθρωπότητα στο ύψος της, παγερά αδιάφορη, που έχει μάτια για να βλέπει, αλλά δεν βλέπει και αυτιά για να ακούει, αλλά δεν ακούει, δεν κατανοεί, δεν μετανοεί.

Έκανα το καθήκον μου ως Έλλην προς την υπόδουλο πατρίδα μου αλλά και ως άνθρωπος, προς την υπόδουλο ανθρωπότητα.

Αυτό ήταν το απαύγασμα ζωής του Δημητρίου Πλάτωνος Σεμελά, Σεβαστού ημών Διδασκάλου Δώρου 1884-1924.