Άνθρωπος και Ανθρωπότητα

Η κοινωνική κατάπτωση είναι μια διαπίστωση στην οποία οι περισσότεροι από εμάς, λίγο ή πολύ, έχουμε συμβάλλει.
Η ανθρωπότητα νοσεί, οι άνθρωποι είναι δυστυχείς.

• Τί είναι ο άνθρωπος και τι είναι η ανθρωπότητα;
• Υπάρχει σχέση μεταξύ τους; Και αν ναι, τι είδους σχέση υπάρχει;
• Τι θα πρέπει να γίνει για να σταματήσει να νοσεί η ανθρωπότητα και να είναι δυστυχής ο άνθρωπος;

Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε μέσα από τη διδασκαλία του Κριναετού.

Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την σχετική ομιλία:

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη.

Ο άνθρωπος είναι μορφή ζωής, που αποτελείται από πολλαπλές άλλες μορφές ζωής, δηλαδή τα όργανά του, τα οποία κι αυτά αποτελούνται από πολλές μορφές ζωής. Όλες αυτές οι μορφές ζωής χρειάζονται ένα χώρο για να στεγαστούν και να μπορέσουν να λειτουργήσουν για να πραγματοποιήσουν το σκοπό για τον οποίο έχουν δημιουργηθεί κι αυτός δεν είναι άλλος από το ανθρώπινο σώμα.

Το ανθρώπινο σώμα είναι μια κοινωνία και τα όργανά του είναι τα μέλη της. Η κοινωνία αυτή έχει ένα κοινό σκοπό, τη διατήρηση της ζωής. Για να εκπληρωθεί ο σκοπός αυτός, υπάρχουν διάφορες ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν, οι οποίες για να ικανοποιηθούν θα πρέπει το κάθε επιμέρους όργανο να εκτελέσει το καθήκον του, να εκφράσει όλες τις ιδιαίτερες μοναδικές και ανόμοιες ικανότητές του και μέσα από την ιεραρχημένη και αρμονική συνεργασία, να εκπληρωθεί η διατήρηση της ζωής τόσο της δικής του, όσο και του συνόλου.

Ανθρωπότητα είναι όλοι οι άνθρωποι της γης και μπορούμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα είναι ο άνθρωπος και τα όργανα, τα κύτταρά της, είναι οι άνθρωποι και κατά συνέπεια, λογικά θα πρέπει να ισχύει ό,τι είπαμε για την εύρυθμη λειτουργία της.

Ρίχνοντας όμως μια ματιά γύρω μας, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποιος είναι ο ρόλος του μέσα στην ανθρωπότητα, μέσα στην κοινωνία. Αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ποια είναι η σχέση του με τον εαυτό του, με το περιβάλλον του με τον Θεό-Δημιουργό του, κάτι το οποίο μπορεί να αντιληφθεί μόνο δημιουργώντας την προσωπικότητά του.

Προσωπικότητα είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας σε συνδυασμό με την ενσυνείδητη ατομικότητά του. Χαρακτήρας είναι οι κλίσεις, οι τάσεις, οι ροπές του, οι φυσικές του προδιαθέσεις, η κληρονομικότητα, οι πλανητικές επιρροές.

Ενσυνείδητη ατομικότητα είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, η πνευματική μας περιουσία, το ψυχικό μας περιεχόμενο, ιδέες, γνώμες, πεποιθήσεις και γενικά ό,τι συγκροτείται λίγο –λίγο με την πείρα, την κρίση, την λογική, παραβολή, γνώση, κλπ. που οδηγεί σ’ αυτό που λέμε συνείδηση.

Η συνείδηση είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκινάει από την εμπειρία. Ακολούθως οι εμπειρίες αφού αφομοιωθούν μαζί με αισθήματα και γνωστικά στοιχεία, θα αποτελέσουν την πείρα μας. Στο επόμενο στάδιο και αφού υπάρξει η εργασία της παραβολής, αναπτύσσεται η κρίση μας. Και όταν η αισθητική και νοητική κατάσταση εγκαθιδρυθούν και γεμίσουν με περιεχόμενο, νοήματα και εικόνες, τότε και μόνο τότε συνίσταται η γνώση. Όλο αυτό το υλικό τακτοποιείται σε μια μύχια εργασία και μπορεί να μας οδηγήσει στην Αλήθεια. Η συνείδηση δηλαδή είναι μια εσωτερική πράξη της διάνοιάς μας.

Η κοινωνία είναι ο χώρος, είναι το πλαίσιο που έχει ο άνθρωπος να δράσει προκειμένου να μπορέσει να εξελιχθεί και από άτομο να γίνει άνθρωπος. Aπό την ποιότητα των στοιχείων (άτομα), που συνθέτουν μια ομάδα (κοινωνία), εξαρτάται η αξία και η δυναμική αυτής της ομάδας.

Όπως γνωρίζουμε όμως ο άνθρωπος είναι μικτός. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα του. Έχει αρετές αλλά και ελαττώματα με αποτέλεσμα πολλές φορές να αποκλίνει από το μέτρο και να δημιουργεί ανισορροπίες, δυσαρμονίες και πλάνες, τόσο στην ατομική του ζωή, όσο και την κοινωνική του.

Ελάττωμα είναι κάθε παρέκκλιση από το μέτρο. Τα ελαττώματα δημιουργούν εσωτερικές δεσμεύσεις για τον κάθε άνθρωπο και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία εξωτερικών δεσμεύσεων.

Οι εξωτερικές αυτές δεσμεύσεις που απορρέουν από τα ελαττώματα του κάθε ανθρώπου, έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία, στο σύνολο των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ομαδικές πλάνες, δηλαδή μείωση της Αλήθειας, λανθασμένες γνώμες, κρίσεις, προκαταλήψεις και πολλές φορές, έλλειψη συνείδησης.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι οι κοινωνίες να αποτελούνται από ανθρώπους δυναστευόμενους που δυναστεύονται από τους λίγους πιο ισχυρούς ανθρώπους που χρησιμοποιούν την άγνοια και την έλλειψη κρίσης και συνείδησης για να τους ελέγξουν και να ικανοποιούν τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Και εδώ ακριβώς είναι που αναφαίνεται η ανάγκη του ανθρώπου να εξελιχθεί και να αποκτήσει προσωπικότητα.

Για να εξασφαλιστεί αυτή η εξέλιξη θα πρέπει τα μέλη της κοινωνίας να είναι ανόμοια, να έχει ο καθένας τη δική του προσωπικότητα, όπου με τη λειτουργία του νόμου της καλώς εννοούμενης αμοιβαιότητας, να ανταλλάσσουν τις διάφορες δυνατότητές τους σε πνευματικό, ψυχικό και υλικό επίπεδο, προς όφελος της εξέλιξης και της αρμονίας της κοινωνικής ζωής.

Η αμοιβαιότητα είναι νόμος του Θεού. Μόνο αν ταυτιστούμε μαζί της θα γνωρίσουμε την ευτυχία. Μια κακή πράξη του πλησίον, μπορεί να εξισορροπηθεί από μια καλή δική μας. Ας είμαστε λοιπόν αλληλέγγυοι, αδιαφορώντας για το αν οι άλλοι ανταποδίδουν καλό ή κακό. Εδώ να υπογραμμίσουμε πως η μη πραγματοποίηση της αμοιβαιότητας, δημιουργεί την ανάγκη για ελεημοσύνη, ενώ η διεφθαρμένη χρήση της, δημιουργεί τον σεχταρισμό και φατριασμό και πολλά άλλα δεινά.

Οι άνθρωποι, όσον αφορά τις βασικές τους ανάγκες, έχουν τις ίδιες ανάγκες τις οποίες έχει και καθήκον να τις ικανοποιεί. Συνεπώς, όσο μεγαλύτερες είναι οι ανάγκες του, τόσο μεγαλύτερα καθήκοντα έχει.

Σε μια κανονική κοινωνία, δηλαδή στην κανονική ζωή για όλους μας, η πρώτη γνώση που ο άνθρωπος χρειάζεται να κατέχει πλήρως, είναι η γνώση του καθήκοντος.
Ο άνθρωπος οφείλει να σεβαστεί τις ανάγκες και τα καθήκοντα και των άλλων συνανθρώπων του, να εναρμονιστεί μαζί τους και μέσα από τη συνεργασία και την αμοιβαιότητα, να συνυπάρξουν μέσα στην κοινωνία και να ικανοποιήσουν τις πνευματικές, ψυχικές και υλικές τους ανάγκες.
Οι ανάγκες προηγούνται και τα καθήκοντα έπονται, οι ανάγκες ζητάνε και τα καθήκοντα εξυπηρετούν. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να εκπληρώσει τα καθήκοντα που του ικανοποιούν τις ανάγκες, αναπτύσσει ιδιότητες, ικανότητες, τις οποίες ανταλλάσσει προς όφελος των αναγκών του.

΄Οταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το μέτρο της Αλήθειας τόσο των ατομικών του αναγκών, όσο και των αναγκών των συνανθρώπων του, έχει βρει το μέτρο της «καλώς εννοούμενης αμοιβαιότητας». Είναι ολοφάνερο πως ΤΟ ΜΕΤΡΟ είναι το κλειδί στην ζωή του ανθρώπου, ακριβώς διότι σε ένα ανώτερο επίπεδο αντιστοιχεί στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Αυτός που συνειδητοποίησε τα παραπάνω, θα μπορεί να προφυλαχθεί και ως συνέπεια να μην επιβαρύνει τους άλλους με τη δράση του, μόνον αν ακούει τη φωνή της συνείδησής του και παρατηρεί τη ίδια τη φύση.

Αν καταφέρει να γίνει κυρίαρχος του εαυτού του και το πνεύμα του να πάρει τα ηνία της ύπαρξής του, τότε σίγουρα θα επιτελέσει έναν προσωπικό άθλο. Αν κατέπνιγε εν τη γενέσει τις ατομικές του πλάνες και δεν τις άφηνε να αποκτήσουν κοινωνικές ρίζες και ασχολούταν με τις κρυμμένες του αρετές, δεν θα γινόταν βάρος στην ευρύτερη εξέλιξη του κοινωνικού συνόλου.

Και αν ένιωθε τον συνάνθρωπό του ως «πνευματικό του αδελφό» και την ευρύτερη κοινωνία σπίτι του, και προπαντός αγαπούσε τον εαυτό του, οι δρόμοι για μια πιο εξελιγμένη ατομική ζωή θα ήταν ανοιχτοί!

Ίσως ήρθε ο καιρός για την πνευματική μας απελευθέρωση. Ας ενεργοποιηθούμε κι ας θελήσουμε να «είμαστε». Ας αποβάλλουμε την οκνηρία που μας επιβάλλει ο εγωισμός και τα παράγωγά του. Και αν ακούμε τη φωνή της συνείδησής μας και συνειδητοποιήσουμε την αξία της ελευθερίας, θα νιώσουμε ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο, να δημιουργήσουμε μια προσωπικότητα με αξία και περιεχόμενο.

Τότε και η κοινωνία θα αρχίσει να δονείται από στιγμές ευτυχίας. Αυτό της αξίζει.

Τάγμα του Κρίνου και του Αετού