ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
• Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, σύμφωνα με την Μύηση;
• Ποιες μπορεί να είναι οι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων;
• Ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις / αποτελέσματα, από την ανύψωση των προσωπικοτήτων των ανθρώπων;
• Τι σημαίνει η Ελευθερία και η Δικαιοσύνη για έναν μυημένο;
• Ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις από την κατάργηση των ‘’διακρίσεων’’ χάριν της ελευθερίας (ή της ελευθεριότητας);
• Τι είναι η Διάκριση;
• Είναι δυνατόν η Ισχύς της Αγάπης και της Καλοσύνης να κατορθώσουν να καθορίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας;
Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία.
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!
Αγαπητές αδελφές και αδελφοί, φίλες και φίλοι,
Για το θέμα αυτό, στη διδασκαλία μας υπάρχουν οι παρακάτω δύο αναφορές, τις οποίες και θα εξετάσουμε.
1. «Οι καλύτερες συνθήκες της διαβίωσης των ανθρώπων, πρέπει να οριοθετούνται μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνίας, η οποία θα έχει εξαλείψει κάθε είδους κανόνες, νόμους ή όρους, που ευνοούν ιδιαίτερα μια μερίδα ανθρώπων ή κάνουν διακρίσεις πάσης μορφής».
2. «H ανύψωση της προσωπικότητας της γυναίκας στη πραγματική της αξία, αλλά χωρίς καμία υπέρβαση όσον αφορά τα δικαιώματά της στη χειραφέτηση».
Αντιλαμβάνεστε, ότι πρόκειται για ένα θέμα εξαιρετικά σοβαρό, το οποίο σχετίζεται με την διαμόρφωση της μελλοντικής κοινωνίας των ανθρώπων.
Η πρώτη σημαντική παρατήρηση είναι ότι η Σ. μ. Μ. Δώρα, συνοψίζει και επικεντρώνει τις προτάσεις της:
1ον στην Ελευθερία,
2ον στην κοινωνική Δικαιοσύνη και
3ον στη Χειραφέτηση της Γυναίκας.
Ελευθερία – Δικαιοσύνη – Χειραφέτηση
Γνωρίζουμε ότι οι κοινωνικές συνθήκες δεν είναι όπως ήταν 30, 50 ή 100 χρόνια πριν. Αυτό το γεγονός μας θυμίζει μια φράση της Σ. μ. Μ. Δώρας:
«Η ανθρωπότητα σύρεται προς την εξέλιξη».
Από άλλα σημεία της Διδασκαλίας μας, γνωρίζουμε ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι αναπόφευκτη γιατί υπάγεται:
1ον στην Μοιραία δράση του Νόμου του Κύκλου ή της Επανόδου και
2ον στον Δημιουργικό παράγοντα που διέπει όλες τις μορφές ζωής.
Το μόνο που ο άνθρωπος μπορεί να κάνει, είναι είτε να συμπλεύσει, είτε να αντιταχθεί στη δράση αυτών των 2 παραγόντων.
Αν παρατηρήσουμε ορθά και αμερόληπτα, τότε θα παρατηρήσουμε ότι στις κοινωνίες των ανθρώπων, συμβαίνουν ταυτόχρονα και οι 2 προαναφερθείσες συνθήκες. Αυτές οι 2 τάσεις, παλεύουν μεταξύ των και άλλοτε φαίνεται να υπερισχύει η μία και άλλοτε η άλλη.
Αυτό συμβαίνει διότι :
1.Υπάρχουν άνθρωποι – κυρίως πνευματικοί – οι οποίοι συμμετέχουν και προσφέρουν ακόμα και την ζωή τους υπηρετώντας το όραμα μιας Ελεύθερης και Ευτυχισμένης ανθρωπότητας.
2.Υπάρχουν άνθρωποι ιδιοτελείς, οι οποίοι προσπαθούν να καθυστερήσουν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς την Ευτυχία και την Ελευθερία.
3.Υπάρχουν άνθρωποι πλανημένοι, οι οποίοι προσπαθούν να αλλάξουν μεν την πορεία της ανθρωπότητας, στηριγμένοι όμως σε ήδη παρωχημένες και αποτυχημένες ιδέες, ιδεολογίες, θεωρήσεις και προσεγγίσεις.
4.Υπάρχουν άνθρωποι παθητικοί, οι οποίοι περιμένουν από τους ‘’άλλους’’ να κάνουν την προσπάθεια κι εκείνοι, τις περισσότερες φορές, στέκονται κριτικά ή επικριτικά, προκειμένου να μην διαταραχθεί η παθητικότητα τους.
5.Υπάρχουν οι Ενάντιες Δυνάμεις, σε κάθε εξελικτική προσπάθεια της ανθρωπότητας προς το Καλό και την Ελευθερία.
Το θέμα λοιπόν των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων θα πρέπει να το εξετάσουμε με τον πιο αμερόληπτο τρόπο και προκειμένου να μην παρεκκλίνουμε, οφείλουμε να στηριχθούμε σε ακλόνητα και αδιαμφισβήτητα ιδεώδη και αλήθειες.
Κατ’ αρχήν ας δούμε τι λέει η Διδασκαλία μας:
«Οι καλύτερες συνθήκες της διαβίωσης των ανθρώπων, πρέπει να οριοθετούνται μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνίας, η οποία θα έχει εξαλείψει κάθε είδους κανόνες, νόμους ή όρους, που ευνοούν ιδιαίτερα μια μερίδα ανθρώπων ή κάνουν διακρίσεις πάσης μορφής».
Όταν η Διδασκαλία μας παροτρύνει προς την κατάργηση των διακρίσεων κάθε μορφής, δεν μας ωθεί προς την αδιακρισία και στην αδιάκριτη εξομοίωση ανθρώπων, αλλά στην κατάργηση κάθε διάκρισης που εμποδίζει τους ανθρώπους να εξελιχθούν και να ευτυχίσουν μέσα στην Ολότητα και σεβόμενοι την Ολότητα.
Μας ωθεί στην κατάργηση κάθε φατριακής συσσωμάτωσης, που λειτουργεί εις βάρος της Ολότητας. Μας παροτρύνει να σταματήσει η κάθε κοινωνική ομάδα να εναντιώνεται και να προσπαθεί να ανταγωνίζεται τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες.
Όταν η Διδασκαλία μας ωθεί προς την εξάλειψη κάθε είδους κανόνων, νόμων ή όρων που ευνοούν ιδιαίτερα μια μερίδα ανθρώπων, δεν μας ωθεί προς την ανομία, την αταξία, την παρανομία και την τυφλή επαναστατικότητα, αλλά προς αντικατάσταση εκείνων των άδικων ανθρώπινων νόμων, κανόνων, ηθών και νοητικών ή ηθικών βαρών, που θεσμοθετήθηκαν προκειμένου να εξασφαλίσουν σε μια κοινωνική ομάδα να ζει εις βάρος των υπολοίπων.
Οι σεβαστοί μας Διδάσκαλοι, το μεγάλο δώρο που μας προσέφεραν είναι, ότι μας υπέδειξαν το επόμενο εξελικτικό βήμα της ανθρωπότητας, στο οποίο πρέπει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας κι αυτό δεν είναι άλλο από την πνευματική, ηθική και κοινωνική χειραφέτηση της γυναίκας.
Σύμφωνα λοιπόν με τους Διδασκάλους μας, πρώτα οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε την προσωπικότητά μας και μετά να αφοσιωθούμε στην χειραφέτηση της γυναίκας. «Την ανύψωση της προσωπικότητας της γυναίκας στην πραγματική της αξία, αλλά χωρίς καμία υπέρβαση όσον αφορά τα δικαιώματά της στη χειραφέτηση».
Οφείλουμε να κατανοήσουμε την τεράστια αξία της γυναίκας μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων και το μέγιστο δώρο της Μητρότητας.
Εξετάζοντας, λοιπόν, όσο γίνεται αμερόληπτα τον κόσμο γύρω μας, διαπιστώνουμε ότι στον μακρύ δρόμο της εξέλιξης, η ανθρωπότητα προχώρησε μονόπλευρα.
• Γιατί αυτή η μονόπλευρη εξέλιξη;
• Πόσο συμβάλλουν οι άνδρες και πόσο οι γυναίκες στον καταμερισμό των ευθυνών για τα χάλια της κοινωνίας;
Αντικειμενικά και αμερόληπτα κρίνοντας, θα δούμε ότι όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες, αφού είναι και οι δύο ‘‘ανθρώπινα’’ όντα, όχι μόνο απαραίτητα στοιχεία για την εξέλιξη αλλά και συνυπεύθυνα.
Μέλλει τώρα να δούμε αν τα δύο αυτά πλάσματα, ο άνδρας και η γυναίκα, συνεργάζονται αρμονικά. Δυστυχώς θα διαπιστώσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αυτό που συμβαίνει είναι, είτε υποδούλωση, είτε ανεπίτρεπτος ανταγωνισμός.
Λόγω της διάπλασής του, λόγω της φύσης του και της ιδιοσυγκρασίας του, ο άνδρας είναι κατακτητής. Όλα τα κατακτά, τη μάθηση, τη φύση και κατά τον ίδιο τρόπο κατακτά και τη γυναίκα κι έτσι από φυσιολογικός κατακτητής, γίνεται πολλές φορές σφετεριστής και τύραννος.
Οι γυναίκες, αγωνιζόμενες για την ελευθερία τους, άρχισαν να μιμούνται το κακό παράδειγμα των ανδρών, θεωρώντας ότι έτσι απελευθερώνονται. Το μόνο που κατάφεραν, ήταν να καταστούν ένα κακό αντίγραφο των ανδρών και να χάσουν εκείνα τα δώρα και τις ιδιαίτερες δυνατότητες του φύλου των.
Έγιναν αυταρχικές, ανταγωνιστικές, σκληρές, στείρες, έχασαν την θηλυκότητά τους και κάθε τι που τις έκανε να είναι μοναδικές, αξιοθαύμαστες και αξιαγάπητες.
Οι ρόλοι έπαψαν να είναι διαφορετικοί, έπαψαν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, έπαψαν να συνεργάζονται, έπαψαν να σέβονται ο ένας τον ρόλο του άλλου και αυτό δεν τους έκανε περισσότερο ευτυχείς, ούτε και τους ολοκλήρωσε σαν ανθρώπινα όντα.
Η ισορροπία όμως θα έλθει και μαζί της και μια καινούρια νέα κατάσταση για την ανθρωπότητα, όπου το κάθε φύλο θα εκπροσωπεί τον ρόλο του και τα δύο γένη, τα φυσικά καθήκοντά των.
Εκείνο που ίσως θα πρέπει να αποσαφηνιστεί, είναι ότι ο σκοπός των ανθρώπων, είτε άνδρες είναι, είτε γυναίκες, είναι ένας και είναι ίδιος για όλους.
Ο κοινός σκοπός, τόσο των ανδρών, όσο και των γυναικών, είναι η εξέλιξή τους ως ανθρώπινα όντα και η ευτυχία της ανθρωπότητας.
Ο σκοπός των ανδρών και των γυναικών είναι κοινός, ενώ οι ρόλοι τους είναι διαφορετικοί. Μόνο μέσα από αυτή την αμοιβαία συναλλαγή και την αλληλοσυμπλήρωση, θα επιτευχθεί η εξέλιξη και των δύο φύλων.
Θα αναφέρουμε μερικά επιτεύγματα που καθρεφτίζουν την αληθινή εξέλιξη των δύο φύλων, όπως μας τα αποκαλύπτει η Διδασκαλία μας:
• Η τελειότητα στον άνδρα εκδηλώνεται ως Δικαιοσύνη.
• Η τελειότητα στη γυναίκα εκδηλώνεται ως Καλοσύνη.
• Ο ρόλος του άνδρα είναι πρωτίστως να είναι Δίκαιος.
• Ο ρόλος της γυναίκας είναι να είναι πρωτίστως Καλή.
Γνωρίζετε δε, ότι για να είναι κανείς δίκαιος, πρέπει να μάθει να σκέπτεται πολύ και για να είναι κανείς καλός, πρέπει να μάθει να συναισθάνεται καλά.
Η ακριβής Νόηση και η καλή Ενσυναίσθηση, φέρνουν την ισορροπία, τόσο στον κάθε άνθρωπο ατομικά, όσο και στην ανθρωπότητα συνολικά.
Ας δούμε όμως τι λέει η διδασκαλία μας για τον θεσμό του Γάμου; Είναι ο γάμος μια περιττή κοινωνική συνθήκη ή κάτι άλλο, πιο βαθύ και ουσιαστικό; Ο γάμος, είναι το προϊόν μιας δυαδικότητας και είναι – η μάλλον θα έπρεπε να είναι – ο καρπός ενός πόθου για ενότητα.
Ο γάμος είναι το πάντρεμα των δύο πρωταρχικών αρετών της Αγάπης και της Σοφίας και το αποτέλεσμα είναι το Ον. Αυτές οι 2 αδιαχώριστες αρχές, επέλεξαν για να εκδηλωθούν, η μια, η Σοφία, την οδό της διεισδυτικής δύναμης που ενεργειακά φωτίζει το παν και η άλλη, η Αγάπη, την οδό της περικαλυπτικής δύναμης, που ωριμάζει το παν και το εναρμονισμένο προϊόν των δύο τους, θα δώσει ΝΟΗΜΑ στον ΓΑΜΟ.
Είναι αυτή ακριβώς η εικόνα που υπάρχει σε μια αξιοθαύμαστη ρήση που λέει: «Θα αγαπάς το Αιώνιο, τον Θεό σου, με όλη σου την καρδιά και με τις δύο καρδιές σου….» κι έτσι, μέσα στο ενιαίο σώμα που προέρχεται από το γάμο, θα χτυπάνε δύο καρδιές σε ομοφωνία..!!!
Αυτό είναι το βαθύτερο μύχιο νόημα του γάμου. Να υπάρχει ο ένας μέσα στον άλλο, ο ένας να μην υπάρχει χωρίς τον άλλο και κανείς να μην μπορεί να ζήσει ολοκληρωμένα χωρίς τον άλλον.
Σκοπός της ένωσης αυτής, όπως λέγει η Σ.μ.Μ., είναι και για τους δύο, η τελειοποίηση και μια μόνο οδός οδηγεί σ᾽ αυτό το τελικό στάδιο της εξέλιξης, η Σοφία. Το δε μέσον που την μεταφέρει είναι η Αγάπη. Χωρίς τη Σοφία ως οδηγό και χωρίς την Αγάπη ως όχημα, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να φτάσει στο τέρμα του ταξιδιού.
Εφόσον λοιπόν ο Γάμος είναι ένας θεσμός που στο Παρόν εξασφαλίζει το Μέλλον της ανθρωπότητας, μέσω του τέκνου, ποιο είναι το επόμενο βήμα, σύμφωνα με τη Διδασκαλία μας που θα μας οδηγήσει στην Απελευθέρωση και στην Ευτυχία;
Η κατάργηση των νομικών δικαιωμάτων της πατρότητας, μιας και το παιδί πηγάζει από τη μητέρα και πρέπει να φέρει το όνομά της.
Η κατάργηση των νομικών δικαιωμάτων της πατρότητας, δεν καταργεί ούτε το γάμο, ούτε την οικογένεια. Η Οικογένεια είναι και θα εξακολουθεί να είναι ο πυρήνας της κοινωνίας.
Ο κύριος ρόλος της Μητέρας, είναι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, είναι η διάπλαση των παιδιών, που αργότερα θα γίνουν οι άνδρες και οι γυναίκες της μελλοντικής κοινωνίας.
Η Μητέρα, θα διαπλάσει τον χαρακτήρα του παιδιού, σύμφωνα με τις έμφυτες κλίσεις και τάσεις του, γιατί αυτή μόνο γνωρίζει ποιες είναι αυτές. Πριν ακόμα το παιδί αναγνωρίσει τις δυνατότητές του, η μάνα του, γνωρίζει τα πάντα γι’ αυτό.
Ως εκ τούτου, στην μελλοντική κοινωνία των ανθρώπων, οι Γυναίκες πρέπει δικαιωματικά να κατέχουν τα καθήκοντα που άπτονται της Παιδείας, της Κοινωνικής Ωφελείας, της Υγείας και της Ασφάλειας.
Ο ρόλος του Πατέρα, εξ ίσου σημαντικός, έρχεται μετά. Όταν το παιδί φθάσει στην ενηλικίωση και η νόησή του θα έχει αναπτυχθεί όσο χρειάζεται, θα αναλάβει να του δώσει τις γνώσεις που του είναι απαραίτητες, τόσο για την μύησή του στους νόμους της ζωής και της ύπαρξης, όσο και τις κατευθύνσεις για την κοινωνική και υλική του επιβίωση. Θα του μάθει να ερευνά, να κατακτά αλλά να μην προσεταιρίζεται ατομικά τα αποκτήματα των κατακτήσεών του.
Σε ένα σημείο της Διδασκαλίας αναφέρεται:
«…Εν τη Κοινωνία, ο ανήρ εκτελεί τα καθήκοντα του παρελθόντος και του παρόντος,
η δε γυνή τα καθήκοντα του παρόντος και του μέλλοντος.
Ο ανήρ έχει την δραστηριότητα ακτινοβολούσαν, η γυνή περικαλύπτουσαν.
Ο ανήρ και η γυνή, εν τη Κοινωνία κατέχουν την ιδίαν δύναμιν δράσεως,
ο είς στην εισδυτικότητα και η ετέρα στην αντίστασιν (περικαλυπτικότητα).
Ο ανήρ σκέπτεται (καταλαμβάνει) ενώ η γυνή συναισθάνεται (νοιώθει).
Ο πατήρ εν τη Κοινωνία ελίσσεται γύρω από την μητέρα και
παίζει τον ρόλον του χορηγού δι’ όλους και του μυητού δια τα τέκνα του.
Η δε μήτηρ, προφυλαγμένη υπό του πατρός,
παίζει τον ρόλον της τροφού δι’ όλους και εκπαιδευτού δια τα τέκνα…»