ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
(παρελθόν, παρόν και μέλλον)

• Η κατανόηση της έννοιας του Χώρου και του Χρόνου.
• Η σχέση του Χώρου και του Χρόνου με την Θεία Αγάπη / Σοφία.
• Η δημιουργία της Μορφής.
• Από τι αποτελείται η σύνθεση της Δημιουργίας.
• Τι απεικονίζουν οι μετρήσεις του Χώρου και του Χρόνου.
• Πως αντιλαμβανόμαστε τον Χώρο και τον Χρόνο.
• Που είναι και που δεν είναι υπαρκτός ο Χώρος και ο Χρόνος.
• Ποια είναι η τριαδοποίηση του Χρόνου.
• Ποια είναι τα στάδια της Συνείδησης και η σχέση των με τον Χρόνο.

Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία.

Για περαιτέρω οπτική απεικόνιση του θέματος, μπορείτε να μεταβείτε στο μενού “ΕΙΚΟΝΟΜΗΜΥΜΑΤΑ“, και στην αντίστοιχη σελίδα “Περί του Χρόνου“.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!

Σύμφωνα με την διδασκαλία μας ο χώρος και ο χρόνος είναι οι δύο εκφράσεις του Όντος , οι οποίες αποτελούν από κοινού, το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται το θείο Σχέδιο της Δημιουργίας, δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος είναι εκδηλώσεις της Σοφίας και της Αγάπης του Όντος.

Το Όν κατέχει εν ισχύει δύο αρετές: τον Τρόπο και το Πάθος. O Τρόπος είναι η ιδιότητα της δραστηριότητας, η οποία εκδηλώνεται με την κίνηση και το Πάθος, το οποίο είναι η ιδιότητα της ευπάθειας, πάλι εκδηλώνεται με την κίνηση. Ο Τρόπος με την εισδυτική του αρετή, δημιούργησε τον χώρο και το Πάθος με την περικαλυπτική του κίνηση, απαντώντας στο αποτέλεσμα του Τρόπου, δημιούργησε το χρόνο.

Δηλαδή, όταν ο Τρόπος (Σοφία) διέκοψε την εισδυτική του κίνηση, δημιούργησε έναν εντοπισμό, ο οποίος έχει κάποια έκταση, τον εντοπισμό αυτό αγκάλιασε αμέσως η περικαλυπτική κίνηση του Πάθους (Αγάπης) δίνοντάς του διάρκεια κι έτσι αυτός ο εντοπισμός, αυτό το σημείο, είναι ένας κόμβος δυναμισμού, είναι η πρώτη μορφή που δημιουργείται και κατέχει εν δυνάμει μια τεράστια συμπυκνωμένη ενέργεια.

«Ουσιαστικά, μας λέγει ο ΣμΔ ούτε χώρος υπάρχει, ούτε χρόνος. Η Ουσία είναι το μέρος και η άρνηση του μέρους, είναι ο χώρος, η Ουσία είναι η στιγμή και η άρνησή της είναι ο χρόνος. Δηλαδή αυτό που υπάρχει είναι μόνο η στιγμή, είτε σαν τοπικός, είτε σαν χρονικός προσδιορισμός».

Ένα απλό παράδειγμα θα μας διευκολύνει να κατανοήσουμε λίγο τα δυσνόητα αυτά σημεία. Δένουμε ένα αναμμένο κάρβουνο μ’ ένα νήμα και το τραβάμε απότομα, οριζόντια κι αυτό που θα παρατηρήσουμε είναι ότι θα σχηματισθεί μια πύρινη ευθεία γραμμή. Όταν όμως σταματήσουμε αυτή μας τη κίνηση θα διαπιστώσουμε ότι γραμμή δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο το κάρβουνο.

Το ίδιο θα δούμε και αν σχηματίσουμε στον αέρα ένα κύκλο με το δεμένο κάρβουνο, θα δούμε έναν φωτεινό κύκλο, αλλά μόλις σταματήσουμε την κυκλική μας κίνηση θα διαπιστώσουμε ότι ο φωτεινός κύκλος δεν υπάρχει, αλλά μόνο το κάρβουνο.

Η φωτεινή ευθεία λοιπόν και ο φωτεινός κύκλος δεν υπάρχουν, δεν είναι πραγματικά και δεν παραμένουν. Στην περίπτωσή μας, αυτά αναπαριστούν το χώρο και το χρόνο. Το αναμμένο κάρβουνο είναι το μόνο χειροπιαστό μας στοιχείο και αναπαριστά τη στιγμή.

Είπαμε όμως ότι ούτε η ευθεία (χώρος) υπάρχει, ούτε ο κύκλος (χρόνος) υπάρχει και άρα το μόνο που υπάρχει είναι το αναμμένο κάρβουνο που είναι η Σοφία και η Αγάπη του Όντος, δηλαδή το Όν, ο Δημιουργός, ο Θεός.

«Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, τον χρόνο σαν διαδοχή στιγμών, και το χώρο σαν σύνολο διαδοχικών σημείων. Στη πραγματικότητα, ο χώρος και ο χρόνος δεν υπάρχουν παρά για εμάς που ζούμε μέσα σ’ αυτά και δεν μπορούμε να έχουμε τη συνολική αντίληψή τους κι αυτό οφείλεται στις συγκρίσεις που κάνουμε, χρησιμοποιώντας τις νοητικές και αισθητικές δυνατότητες κι αρετές μας».

Σύμφωνα όμως με το νόμο του τριαδικού, ο οποίος είναι η ανάπτυξη του νόμου της μονάδας στο χρόνο και στο διάστημα, ο χρόνος, ως μονάδα, για την δική μας πραγματικότητα τριαδοποιείται, αποκτά τρεις όψεις, παρελθόν, παρόν και μέλλον, αν δε παραλληλίσουμε το νόμο του τριαδικού, ο οποίος είναι ο νόμος της γέννησης, της ζωής και του θανάτου, με τις τρεις όψεις του χρόνου, παρελθόν, παρόν και μέλλον, θα αντιληφθούμε ότι το παρόν αντιστοιχεί στη ζωή.

Παρ’ όλα αυτά όμως ο άνθρωπος δεν περιορίζεται στο να ζει το παρόν, αλλά συνήθως αναλώνεται στην στείρα αναπόληση του παρελθόντος ή αγωνιά για το μέλλον. Γιατί όμως να του συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Διότι η ιδιότητα της μνήμης της ψυχής, του μεταφέρει στην αναδυόμενη συνείδησή του, τα ευχάριστα η δυσάρεστα γεγονότα που έχει ζήσει κι έτσι γεννιούνται μέσα του οι αναμνήσεις του παρελθόντος και οι επιθυμίες του μέλλοντος, οι οποίες και διαμορφώνουν τις έννοιες παρελθόν και μέλλον, τις οποίες ο άνθρωπος αναμιγνύοντας είναι σε θέση να κατανοήσει τη πραγματικότητα και να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο.

Για να κάνει ο άνθρωπος σωστό χειρισμό του χρόνου, θα πρέπει να ακολουθήσει πιστά τις τρεις ακόλουθες αρχές που αφορούν το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον του. Και οι αρχές αυτές είναι:

     1) Πριν προχωρήσεις να σκέπτεσαι τα τελευταία σου βήματα.
     2) Το παρελθόν ας σου είναι χρήσιμο.
     3) Να αποφεύγεις το μέλλον.

Η πρώτη αρχή που αφορά το παρόν, θίγει την αλληλουχία των πράξεών μας, την αλυσίδα της ζωής μας και τους κρίκους της. Αναφέρεται στα τελευταία μας βήματα, τα οποία είναι η αρχή των επομένων, όπως το τέλος μιας πράξης είναι η αρχή μιας άλλης.

Η αρχή μας καθιστά προσεκτικούς στην απερισκεψία, την επιπολαιότητα, την προχειρότητα. Μας προτρέπει δηλαδή να σκεπτόμαστε την κατάληξη, το αποτέλεσμα μιας πράξης, προτού ακόμα την πραγματοποιήσουμε, καθότι τις περισσότερες φορές δρούμε μηχανικά και ενστικτωδώς.

Γι’ αυτό, πρέπει πάντα να έχουμε ένα στόχο στον οποίο όλες μας οι πράξεις να συγκλίνουν κι αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι, πρέπει να κάνουν πράξεις διαφορετικές μεν, αλλά συγκροτημένες, λογικές, που να τις διέπει η αλληλουχία και η αρμονία μεταξύ τους, ώστε μέσα από την ανομοιότητά τους να υπηρετούν την μία και μοναδική μορφή, το ενιαίο κι αυτό είναι που δημιουργεί το νόμο της ευθύνης, ο οποίος φέρει τις πνευματικές δράσεις των ανθρώπων σε μια ευθεία υπηρετώντας το μοναδικό σκοπό.

Η αρχή αυτή έρχεται δηλαδή να προκαταλάβει κάθε ενέργειά μας, πολύ πριν ξεκινήσει η οποιαδήποτε κίνηση. Μας ζητεί πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία της εκτέλεσης, να σκεφτούμε, όχι πως θα υλοποιήσουμε την ιδέα, αλλά τα τελευταία μας βήματα, αυτά που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο τόσο στην εκτέλεση, όσο και στην ποιότητα του έργου.

Σκέψου τα τελευταία σου βήματα, λέει και είναι αυτά που θα προσδώσουν, το κύρος, τη δύναμη, το ήθος στο έργο που θα ακολουθήσει, αλλά και σ’ αυτό που προηγήθηκε.

Σοφός δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη, αλλά αυτός που δεν επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Αν θέλουμε όμως να μην κάνουμε λάθη, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το παρελθόν με τέτοιο τρόπο ώστε να μας φανεί χρήσιμο, διότι το παρελθόν είναι πηγή γνώσης και καθοδήγησης και αντιπροσωπεύει τη μνήμη του ανθρώπου, η οποία αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο στην αυτογνωσία του, όχι όμως όταν εγκλωβιζόμαστε σ’ αυτό, αλλά όταν αντλούμε εμπειρίες και γνώσεις και τις μεταχειριζόμαστε σωστά.

Ο συνειδητός άνθρωπος από  όλα αυτά τα γεγονότα, αποκτά  πείρα για να εκδηλώνει καλύτερα την προσωπικότητά του και να διαχειρίζεται τις περιπτώσεις που του συμβαίνουν, με ωριμότητα και σύνεση, ενώ ο υποσυνείδητος άνθρωπος, ο οποίος αντιδρά στα γεγονότα της ζωής με τρόπο παρορμητικό και δεν ελέγχει τα συμβάντα με την κρίση και τη λογική  του, παρασύρεται από τα συναισθήματά του.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η πείρα που αποκτά ο άνθρωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, επεξεργασμένη από την κρίση και τη λογική, γίνεται γνώση, η οποία θα τον οδηγήσει στη συνείδηση. Η πείρα όμως προϋποθέτει και μνήμη. Μνήμη των γεγονότων, μνήμη των αιτιών που προκάλεσαν ένα αποτέλεσμα, αλλά και όλων των ενδιάμεσων καταστάσεων που στοιχειοθετούν το αποτέλεσμα.

Η μνήμη δίνει την δυνατότητα στην ανθρώπινη συνείδηση να μπορεί να θυμάται τις εμπειρίες, τις καταστάσεις και τις γνώσεις που έχει αποκομίσει, ώστε να τις επεξεργάζεται και να έχει επίγνωση αυτών. Επίγνωση είναι η σε βάθος συναίσθηση και ακριβής αντίληψη όλων αυτών που έχουμε μάθει.

Όλες αυτές τώρα τις καταγραφές που έχουν γίνει, μπορούμε να τις ανακαλούμε με την ανάμνηση, η οποία ανάμνηση είναι η ικανότητα του ανθρώπου να επαναφέρει από το παρελθόν θεληματικά διάφορες μνημονικές εικόνες και παραστάσεις που συμβάλλουν στην απόκτηση πείρας, αλλά και αυτογνωσίας. Η αυτογνωσία δε, όπως γνωρίζουμε, είναι θεμελιώδες καθήκον κάθε συνετού ανθρώπου για να γνωρίσει τον αληθινό του εαυτό, να τον βελτιώσει με την θέλησή του, να κυριαρχήσει στα πάθη του και να θυμηθεί  ποια είναι η πραγματική Πηγή προέλευσής του.

Ένα σημείο που πρέπει ιδιαίτερα να προσέξουμε, είναι ότι στην υποσυνείδητη μνημονική ψυχή μας, έχουν καταγραφεί από το παρελθόν συνήθως και κυρίως δυσάρεστα. Όλες αυτές τις δυσάρεστες εγγραφές, η συνείδησή μας οφείλει να τις ξεκαθαρίσει, να τις ξεπεράσει, ώστε ο χώρος του υποσυνείδητου να καθαριστεί και να αναβιβαστεί σε συνειδητή κατάσταση. Έτσι ξεπερνάμε προβλήματα του παρελθόντος και δεν τα αφήνουμε να διαιωνίζονται μέσα μας.

Επίσης, η συγχώρεση όλων εκείνων που μας βλάψανε, μας αδικήσανε, μας πονέσανε, μας απέρριψαν είναι ένας συνειδητός τρόπος να μην μας ενοχλούν πλέον αυτοί οι άνθρωποι και να συνεχίσουμε τη ζωή μας σε νέες κατευθύνσεις. Και τέλος, η έμπρακτη μετάνοια για τις δικές μας παλιές και αρνητικές συμπεριφορές, είναι αυτή που βοηθάει να σταματήσουμε πλέον όλες αυτές τις υποσυνείδητες καταστάσεις που μας γυρνούν στο παρελθόν χωρίς να έχουν καμία χρησιμότητα.

Συμπερασματικά, το παρελθόν μπορεί να μας φανεί χρήσιμο, διότι είναι πηγή γνώσης και καθοδήγησης και αντιπροσωπεύει τη μνήμη του ανθρώπου, η οποία αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο στην αυτογνωσία του, όχι όμως όταν εγκλωβιζόμαστε σ’ αυτό, αλλά όταν αντλούμε εμπειρίες και γνώσεις και τις μεταχειριζόμαστε σωστά.

Όλα αυτά θα ήταν αδύνατα εάν ο άνθρωπος στερείτο της μνήμης και της δυνατότητας της ανάμνησης. Παραβάλλοντας το παρόν με το παρελθόν, μπορούμε να εξαγάγουμε διδάγματα με τα οποία θα κτίσουμε ένα καλύτερο παρόν με επακόλουθο ένα πιο καλό μέλλον.

Τι είναι όμως το μέλλον και γιατί συμβαίνει ο άνθρωπος να ζει ετεροβαρώς με το μυαλό του κυρίως στο μέλλον, μακρινό η κοντινό; Μπορεί το μέλλον να προσδιορισθεί ή να σχεδιασθεί; Και τέλος πώς θα δημιουργήσουμε εκείνο το μέλλον που θα είναι ευνοϊκότερο σε εμάς και θα περιλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερα προσωπικά μας στοιχεία;

Η επίμονη προσπάθειά μας για την καλλιέργεια της κρίσης μας, η συνεχής και συστηματική προαγωγή της γνώσης, η απόκτηση όλο και πιο νέων προσόντων, η εμπειρία και η αξιολόγηση των εκάστοτε προηγούμενων επιλογών μας, αποτελούν βασικά πεδία τα οποία συνεργούν στη δημιουργία του δικού μας μέλλοντος, διότι αυτά αποτελούν τα βασικά εργαλεία για να παίρνουμε τις πιο σωστές αποφάσεις και να διαμορφώνουμε όλο και πιο νέες ευκαιρίες για τη διαρκή ανέλιξή μας.

Όμως το πιο βασικό στοιχείο είναι άλλο. Είναι η διαμόρφωση χρηστού χαρακτήρα, ανθρωπιστικού συστήματος αξιών, σεβασμού και αγάπης. Όσο και αν φαίνεται αντιφατικό για τις σημερινές παρακμιακές εποχές του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης, του ανταγωνισμού και της μισαλλοδοξίας, αυτά είναι τα στοιχεία που τελικά δίνουν νόημα και αξία στην ίδια τη ζωή μας. “Ευ σοι το μέλλον έξει, αν το παρόν ευ τιθής”. Το μέλλον σου θα είναι καλό αν τακτοποιήσεις καλά το παρόν (Ισοκράτης).

Το «απόφευγε λοιπόν το μέλλον» που μας λέγει η τρίτη αρχή που αναφέραμε, δεν μπορεί να σημαίνει απόφευγε τον προγραμματισμό, διότι ο άνθρωπος για την επιτυχία του σκοπού του οφείλει να βάζει ένα πρόγραμμα και να ενεργεί ανάλογα.

Ο σκοπός όμως, ο οποίος είναι ο φάρος που τον οδηγεί, δεν πρέπει να αλλάξει, διαφορετικά ο άνθρωπος θα άγεται και θα φέρεται ανάλογα με τις επιρροές του περιβάλλοντος. Εκείνο που πρέπει να υφίσταται μια συνεχή ρύθμιση και προσαρμογή, είναι ο τρόπος ενέργειάς του, ο οποίος για να είναι επιτυχής και να ανταποκρίνεται στον επιδιωκόμενο σκοπό, πρέπει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις. Δηλαδή:

1ο )  Να εμπνέεται από την Αγάπη, γιατί η αγάπη είναι παγκόσμιος παράγοντας που τείνει στην ένωση των ανθρώπων και αποκλείει τον εγωισμό και το κακό.
2ο ) Στη σύλληψή της να πρωτοστατεί η Σοφία, δηλαδή η εσκεμμένη και λογική προμελέτη, που θα εξασφαλίσει την τέλεια κατάστρωσή της.
3ο ) Να διαθέτουμε την απαιτούμενη ισχύ, ώστε η πράξη μας να εκτελεστεί σωστά.

Τελειώνοντας οφείλουμε να κάνουμε μια επισήμανση όσον αφορά την εξέλιξή μας, η οποία εξέλιξη αποτελεί σκοπό της ζωής του ανθρώπου και η εξέλιξη δεν είναι, όπως πλανεμένα πιστεύουμε, υπόθεση του μέλλοντος, αλλά του παρόντος.

Και μην ξεχνάμε ότι το παρόν είναι το μόνο που υπάρχει και πρέπει να μας ενδιαφέρει και τρανή απόδειξη αυτού είναι ότι η δημιουργία, με την αρμονία και το κάλλος της, βρίσκεται σε μια κατάσταση δυναμική. Εξ αιτίας δε ακριβώς αυτής της δυναμικής κατάστασης, η δημιουργία δεν αποτελεί γεγονός του παρελθόντος, αλλά αδιαλείπτως συνεχίζει να συντελείται και σήμερα και θα συνεχισθεί και αύριο, με την έννοια ότι ο Θεός, ο Δημιουργός και Κτίστης του Σύμπαντος, συνέχει και διακρατεί στην ύπαρξη τα όντα και τα πράγματα. Αν ο Θεός δεν συνέχιζε να ασκεί τη συνεκτική του θέληση κάθε στιγμή, η δημιουργία θα έχανε την ύπαρξή της. Τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν το ήθελε ο Θεός. Αυτός προνοεί για όλα. Αυτός βρίσκεται στην καρδιά κάθε όντος και πράγματος και διατηρεί τα πάντα στη ζωή.

Το μόνο που υπάρχει είναι η στιγμή, η οποία είναι μια τελεία, την οποία και βάζουμε, γι’ αυτό φροντίστε να μην μείνετε έξω από την τελεία, τη στιγμή.