Οι ΔΥΝΑΣΤΕΣ και ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου αναζητούν την ευτυχία τους και την ελευθερία τους και προσπαθούν πολύ γι’ αυτό. Όμως, όπως διαπιστώνουμε και τη σημερινή εποχή, τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους συνήθως είναι πενιχρά και συχνά ανατρέπονται .
• Γιατί συμβαίνει αυτό;
• Τι θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος για να είναι ελεύθερος και ευτυχισμένος;

Ας προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε κάποιες σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, οι οποίες είναι εμπόδιο για την ελευθερία και ευτυχία του ανθρώπου και να βρούμε τον τρόπο απαλλαγής μας από αυτές.

Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!

Η περίοδος που διανύει η ανθρωπότητα, εξακολουθεί να έχει πολλά κοινά στοιχεία του παρελθόντος, όπως, αντιπαλότητα, εγκλωβισμό, έντονη αβεβαιότητα για το μέλλον, κ.α. Γιατί όμως οι προσπάθειες των ανθρώπων για ευτυχία και ελευθερία, δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα; Τι είναι αυτό που φταίει; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να είμαστε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι;

Ο ενσαρκωμένος επί της Γης άνθρωπος μετέχει δύο φύσεων, πνεύματος και ύλης, οι οποίες συγκροτούν τις δύο κύριες συστατικές αρχές του που είναι αδιαχώριστες, αλλά εκ διαμέτρου αντίθετες από άποψη ενέργειας και δράσης.

Έτσι, ο κάθε άνθρωπος διαθέτει τις ιδιότητες και δυνατότητες που απορρέουν από τις δύο φύσεις του, την πνευματική και την υλική και τις τρεις υποστάσεις του, πνεύμα ψυχή σώμα. Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: Αφού έχουμε τα εφόδια, γιατί δεν επιτυγχάνουμε;

Ένα στοιχείο είναι το ότι η ψυχή, που μετέχει και των δύο, ενώ θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του πνεύματος, λόγω του ότι είναι ευπαθής και ευμετάβλητη, έχει την ιδιότητα να συμβαδίζει πάντα με την αρχή που υπερισχύει και η ποιότητά της είναι ανάλογη.

Ένα δεύτερο στοιχείο, είναι το ότι το πνεύμα, προερχόμενο από το ενιαίο, προκειμένου να εκδηλωθεί στην ύλη, υποβάλλεται στην αδυσώπητη ανάγκη να μετατραπεί σε ατομικοποιημένο «Εγώ», με συνέπεια να σκέπτεται σαν μεμονωμένη ατομικότητα, η οποία δημιουργεί την Πρακτική συνείδηση.

Ένα τρίτο στοιχείο της παρουσίας του ανθρωπίνου όντος στον κόσμο, είναι ότι υπόκειται στο νόμο της λήθης. Χάνει τη μνήμη της πηγής από την οποία απέρρευσε, αγνοεί την καταγωγή του και τον σκοπό της παρουσίας του στη Γη, τον οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσει.

Όλα αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα να κάνουν τον άνθρωπο να ρέπει προς το κατώτερο και τον καθιστούν ανίκανο να ακολουθήσει την οδό της εξέλιξης με τρόπο σταθερό.

Πώς μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατηφορική πορεία, να αντισταθούμε στο ρεύμα που μας παρασύρει, να αδράξουμε τη στιγμή της πνευματικής αναλαμπής και να χαράξουμε μια νέα πορεία βασισμένη στον αυτοσεβασμό;

Δίνοντας την πρωτοκαθεδρία στο πνεύμα και ικανοποιώντας τις πρωταρχικές ανάγκες του, να παρατηρεί, να ερευνά να κρίνει να συγκρίνει, να προβληματίζεται, θα βρούμε το ποιοι είμαστε πραγματικά και ποιες είναι οι αληθινές ανάγκες μας. Τότε θα αρχίσουμε να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας, θα αρχίσει να μας κατακλύζει η χαρά, η ηρεμία, η γαλήνη.

Στην πνευματική μας φύση, ενυπάρχουν η Σοφία και Αγάπη. Για να είμαστε ευτυχείς, θα πρέπει να τις ενεργοποιήσουμε με τον τρόπο που τους αρμόζει και όχι να μιμούμαστε τις πλανεμένες αντιλήψεις, ότι αγάπη είναι δήθεν η εκβιαστική δέσμευση του άλλου για να ικανοποιεί τις δικές μας ανάγκες. Ή ότι σοφία είναι η στεγνή λογική, απογυμνωμένη από αγάπη, που υπηρετεί μόνο το ατομικό συμφέρον.

Για να είναι ευτυχής ο άνθρωπος, θα πρέπει οι δράσεις του και οι πράξεις του να έχουν τα χαρακτηριστικά της εν Αγάπη Σοφίας. Για να είναι ευτυχής , θα πρέπει να είναι ελεύθερος.

Η ελευθερία όμως προϋποθέτει δύναμη και συναίσθημα ευθύνης, αλλά και αμοιβαιότητα μεταξύ των ανθρώπων. Συνεπώς, η ελευθερία αποκλείει την ιδέα της αναρχίας, επειδή την καθορίζουν δύο γνώμονες: ο νόμος που διέπει το ον και η ελευθερία του πλησίον.

Χαράσσοντας αυτή την οδό, ο άνθρωπος βαδίζει προς την εξέλιξη, η οποία είναι το μέγα μέσον της τελειοποίησης του κόσμου. Η ελευθερία βούλησης, απόρροια της πνευματικής φύσης του ανθρώπου, του δίδει τη δυνατότητα επιλογής. Το αν θα κάνει καλή ή κακή χρήση αυτής, εναπόκειται στον ίδιον. Αν κάνει ο άνθρωπος τις κατάλληλες επιλογές, μπορεί να οδηγηθεί στην ελευθερία. Όμως είναι πολύ πιθανόν, με τις επιλογές του να δεσμεύσει ο ίδιος την ελευθερία του και να καταστεί ανελεύθερος.

Πόσο υπεύθυνος είναι γι’ αυτό;

Θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι άνθρωπος όταν γεννιέται, δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός, ούτε δέσμιος, ούτε ελεύθερος. Γεννιόμαστε με εφόδια και προίκα. Από το πώς θα τα χειρισθούμε, εξαρτάται ο βαθμός της ευθύνης μας.

Όταν ο άνθρωπος γεννιέται, είναι άτομο ανεξάρτητο και ανόμοιο και μέλλεται να χαράξει τη δική του ιδιαίτερη πορεία. Γίνεται όμως και μέλος της ανθρωπότητας. Εισπράττει την ψυχοπνευματική της ατμόσφαιρα. Επηρεάζεται από το περιβάλλον και δημιουργεί ανάλογη νοοτροπία και ψυχοσύνθεση. Μη έχοντας κάτι άλλο ζωντανό και χειροπιαστό για να συγκρίνει, προσαρμόζεται σε αυτό που ζει, νομίζοντας ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Μπορεί όμως να ξεφύγει από αυτόν τον εγκλωβισμό, έχει τα εφόδιά του, τα δώρα με τα οποία ήρθε, έχει τις στιγμές της πνευματικής αναλαμπής. Θα πρέπει όμως να αποφασίσει να πάψει να κοιτάζει συνεχώς την κατωτερότητα και να στραφεί προς ό,τι ανώτερο έχει μέσα του και γύρω του. Σε αντίθεση με την τροφή που λαμβάνουμε από κατώτερες μορφές ζωής, την πνευματική τροφή μας θα πρέπει να τη λάβουμε από ό,τι ανώτερο έχουμε μέσα μας και γύρω μας.

Οι άνθρωποι είναι όντα κοινωνικά, θέλουν να ανήκουν κι έτσι επιλέγουν να ενταχθούν σε μια ομάδα, απεμπολώντας το δικαίωμά τους να επιλέξουν οι ίδιοι το τι θα σκεφθούν, τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργήσουν, προσφέροντας ως όμηρο την ελεύθερη βούλησή τους.

Κι έτσι γεννώνται οι ομαδικές πλάνες, οι οποίες διαιωνίζονται. Πλανεμένες αντιλήψεις μεταδίδονται από γενεά σε γενεά μέσω της επήρειας, του φόβου, του εξαναγκασμού και της ανελεύθερης εκπαίδευσης των νέων γενεών.

Ανά τους αιώνες και μέχρι σήμερα, οι άνθρωποι καταβάλλουν σκληρό αγώνα για να αποκτήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Αίτιον της πάλης αυτής είναι ο νόμος της ανομοιότητας. Δύο άνθρωποι εκ του απλού και μόνου γεγονότος ότι είναι ανόμοιοι, προσπαθούν να δεσπόσει ο ένας του άλλου, διά να δυνηθεί ο μεν να επωφεληθεί των καρπών των αρετών του δεύτερου.

Εκείνος που θα κατορθώσει να δεσπόσει του άλλου, δεσμεύει την ελευθερία του πλησίον του, και τον περιάγει σε κατάσταση δουλείας διά να επωφεληθεί από κάθε τι που αυτός δύναται να παραγάγει ως εργασία χειρωνακτική ή πνευματική .

Ο δεύτερος, ο υποδουλωμένος, παρά την υποταγή του, διατελεί συνεχώς εν επαναστάσει και εάν το αποτέλεσμα της κυριαρχίας του άλλου δεν τον έχει τελείως εξουθενώσει, ανανήφει από καιρού εις καιρόν δια να επανακτήσει την ανεξαρτησία του. Εν εναντία περιπτώσει, εκτελεί τις διαταγές του δεσπότη του και λόγω της πολλαπλής αποδόσεως που του ζητείται, εξαντλείται μέχρις ότου αποκτηνωθεί ολοσχερώς.

Δεν πρέπει να συγχέουμε τον δυνάστη με τον άνθρωπο του κακού, διότι ο δυνάστης ενεργεί και εκτελεί τα εγκλήματά του κάτω από την κάλυψη των νόμων και των κοινωνικών συμβατικοτήτων, ενώ ο κακοποιός εκτελεί τα εγκλήματά του χωρίς να ενδιαφέρεται για τους νόμους και τις συμβατικότητες και για να εκτελέσει την πράξη του, τους παραβαίνει με κίνδυνο να τιμωρηθεί.

Οι δυνάστες, είναι αυτά τα στοιχεία που ζουν μέσα στην κοινωνία και εκμεταλλεύονται προς όφελός τους την αδυναμία των πλησίον τους.

Γιατί όμως ο δυναστευόμενος επιτρέπει τη συμπεριφορά αυτή του δυνάστη;

Τα τρωτά του σημεία, είναι οι αδυναμίες του και στον γενικό αυτό όρο θα συμπεριλάβουμε όλες τις εγγενείς αδυναμίες του, αλλά και τα φορτία του παρελθόντος, τα νοητικά και ηθικά βάρη, τα οποία τον πείθουν ότι βρίσκεται σε κατάσταση αδυναμίας έναντι του άλλου.

Είναι τα ελαττώματά του, τα οποία τον εξαναγκάζουν να καταναλώνει πολλή ενέργεια για την ικανοποίησή τους. Κι έτσι στερούν από τον άνθρωπο τη διαύγεια πνεύματος και το σθένος ψυχής που χρειάζεται για να αναγνωρίσει τον κίνδυνο και να τον αντιμετωπίσει.

Είναι η μειωμένη συνειδητότητα. Ας σκεφθούμε : Πόσο συχνά ο άνθρωπος λειτουργεί μηχανικά, ασυνείδητα, βάζει τον εαυτό του στον αυτόματο πιλότο; Τότε είναι που δέχεται πράγματα τα οποία θα απωθούσε αν ήταν ξυπνητός.

Είναι κάποιες πεποιθήσεις του ανθρώπου που επιτρέπουν στον επιτιθέμενο να χαϊδεύει τα αφτιά. Κάτι σαν τις σειρήνες του Οδυσσέα.
Είναι και η παθητικότητά του, η μη κυριαρχία επί του εαυτού του που επιτρέπει στον δυνάστη να ασκήσει επιρροή αρχικά και επήρεια τελικά. Η συνεχής τροφοδότηση με τα δικά του στοιχεία, τα οποία αργά και σταθερά αλλοιώνουν τον δυναστευόμενο, ο οποίος συχνά νομίζει ότι σκέπτεται και θέλει ό,τι του υποβάλλει ο άλλος.

Σε αυτή τη σχέση, ποιος είναι υποδουλωμένος; Και οι δύο.

Η ΣμΜ αποκαλεί τον άνθρωπο τραγική μορφή της δημιουργίας, πεδίο στο οποίο παλεύουν οι δύο ανταγωνιζόμενες δυνάμεις της φύσης και με πικρία τονίζει ότι ο άνθρωπος, δηλαδή εμείς, παντού πρεσβεύει την ίδια πλάνη, Φοβείται τη δύναμη και δεσπόζει δια της δυνάμεως.

Φοβερή αλήθεια, που μας δείχνει τη διαδρομή στην οποία κινούμαστε, άλλοτε δούλοι που κύπτουμε τον αυχένα προ του δυνάστη κι άλλοτε δυνάστες προ του δούλου κι αυτό το παιχνίδι συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, με αποτέλεσμα την παντελή στέρηση της ελευθερίας αμφοτέρων και δυνάστη και δυναστευόμενου, με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τη βασανιστική κατάθλιψη που τώρα, ίσως περισσότερο από κάθε φορά, βιώνουμε ως άνθρωποι και ως ανθρωπότητα.

Πώς θα ξεφύγουμε από αυτή τη δεσμευτικά και καταστροφική κατάσταση;

Την ευτυχία και την ελευθερία, κανένας άνθρωπος και κανένα σύστημα, δεν μπορούν να μας την προσφέρουν «έτοιμη προς κατανάλωση», θα πρέπει να την κατακτήσουμε με προσωπικό αγώνα.

Κατά τον αγώνα αυτό, θα πρέπει να φροντίσουμε για την καλλιέργεια του πνεύματός μας, να κατακτήσουμε την αυτοκυριαρχία και να την κάνουμε νέα κατάσταση της ύπαρξής μας. Να στηριχθούμε επίσης σε στηρίγματα σταθερά, έτσι ώστε να απομακρύνουμε τον κίνδυνο της παρέκκλισης. Και αυτά είναι οι νόμοι που μας διέπουν ως πνευματικό και υλικό ον.

Να συνειδητοποιήσουμε την έλξη προς το ανώτερο που αισθανόμαστε χάρις στον θείο σπινθήρα που φέρουμε μέσα μας και να ανταποκριθούμε στη φωνή της συνείδησης που μας κατευθύνει προς την οδό της Ηθικής. Όχι της ανθρώπινης ηθικολογίας, αλλά της Ηθικής, η οποία σε κάθε βήμα της ζωής του, είτε της ατομικής είτε της κοινωνικής, του υπενθυμίζει ότι, αφού είναι διφυής, οφείλει να σέβεται τους νόμους που διέπουν τη διφυή του φύση, ότι οφείλει να τιμά αυτό το ον που είναι και πνεύμα και ύλη.

Τάγμα του Κρίνου και του Αετού