Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟ

Η αξία του να βρούμε τον εσωτερικό μας Διδάσκαλο.
Πως η Αυτογνωσία και η Αυτοδιδαχή μας οδηγούν στο να βρούμε αυτόν τον τον εσωτερικό μας Διδάσκαλο.

Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για όποιον θέλει να το δει για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!

Αγαπητοί, αδελφές και αδελφοί, φίλες και φίλοι,

Με τη βοήθεια της διδασκαλίας του Κριναετού, θα προσπαθήσουμε να δούμε πώς η αυτογνωσία και η αυτό-διδαχή, μας οδηγούν στην ανεύρεση του εσωτερικού μας διδασκάλου και πόσο σημαντική είναι η ανεύρεση αυτή.

Ο κάθε άνθρωπος, όχι απλώς έχει την δυνατότητα, αλλά οφείλει να γνωρίσει τον εαυτό του. Να γνωρίσει τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, τα ταλέντα του, της κλίσεις του, τις ροπές του, για ποιο λόγο ενσαρκώθηκε στη γη.

Η διδασκαλία του Κριναετού βασίζεται πάνω στη θεωρία της Προσωπικότητας, που σκοπό της έχει, με βάση την αυτογνωσία και την αυτό-διδαχή, την αναγέννηση του ανθρώπου και από δυναστευόμενο, δυστυχή και ανελεύθερο, να τον καταστήσει ελεύθερο, ισχυρό, ηθικό και ευτυχισμένο.

Παρατηρώντας τον εαυτό μας, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβανόμαστε, είναι ότι κατέχει ένα σώμα, το οποίο με τις πέντε αισθήσεις του δίδει την δυνατότητα να παρατηρήσει τον υλικό εαυτό του, να αντιληφθεί τον υλικό κόσμο και να συνδιαλλαγεί με το περιβάλλον του.

Εκτός από το υλικό σώμα, αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε και συναισθήματα. Αυτά γεννιούνται και λαμβάνουν χώρα σ’ έναν ιδιαίτερο «χώρο», διαφορετικής φύσεως και λειτουργίας από αυτόν του σώματος, ο οποίος δεν είναι άλλος από τη ψυχή.

Τέλος, αντιλαμβανόμαστε ότι συλλαμβάνουμε ιδέες, τις επεξεργαζόμαστε, καταλήγουμε σε νοήματα, λειτουργώντας μέσα σε ένα τρίτο χώρο, διαφορετικό από τους δύο προηγούμενους: στον κόσμο των Ιδεών, στο λεγόμενο «πνεύμα» μας.

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι αν και έχουμε τις ίδιες εκδηλώσεις, τις εκφράζουμε με διαφορετικό τρόπο. Αυτό συμβαίνει διότι καθετί στη φύση διέπεται από ένα νόμο, που ονομάζεται νόμος της ανομοιότητας. Η ανομοιότητα αποτελεί έναν εντελώς απαραίτητο και αναντικατάστατο όρο, τόσο της ύπαρξής μας όσο και των δυνατοτήτων μας για εξέλιξη και ευτυχία.

Αν μπορούσαμε να φαντασθούμε προς στιγμή, όλους τους ανθρώπους εντελώς όμοιους, τότε θα διαπιστώναμε ότι θα βασίλευε μία ψυχική και πνευματική ομοιομορφία, που θα απέκλειε κάθε κρίση και συναλλαγή και θα έδινε το παράδοξο θέαμα μιας ανθρωπότητας εντελώς ανώφελης, μιας και στερείται δυνατότητας εξέλιξης.

Αντίθετα, η ανομοιότητα, που υπάρχει, κάνει τους ανθρώπους να πάλλουν από ζωή, να εξελίσσονται, συναλλάσσοντας διαρκώς τις ανόμοιες αρετές τους, τα συναισθήματά τους και τις αντιλήψεις τους.

Με βάση τα παραπάνω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσωπικότητα είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας, δηλαδή το σύνολο των φυσικών του προδιαθέσεων, που αντιπροσωπεύονται από την πνευματική, ψυχική και φυσική ιδιοσυγκρασία, με την οποία γεννιέται κάθε άνθρωπος.

Όμως ο χαρακτήρας από μόνος του δεν αρκεί να αποτελέσει προσωπικότητα, γιατί αν και αποτελείται από δυνατότητες, ανόμοιες μεταξύ των ανθρώπων, ωστόσο δεν έχουν κανένα περιεχόμενο.

Για να αποκτήσουν περιεχόμενο, θα πρέπει να εκδηλωθούν και να αποκτήσουμε πείρα. Θα πρέπει δηλαδή να τις εμφανίσουμε και να αρχίσουμε να τις καλλιεργούμε, να τις εξασκούμε.

Όσο περισσότερο η προσωπική μας πείρα είναι πλούσια και ποικίλη, τόσο περισσότερο η συνειδητότητά μας, η συνειδητή ατομικότητά μας θα αναπτύσσεται και θα διαδηλώνεται κι έτσι ένας πιο πλήρης ορισμός για την προσωπικότητα προκύπτει, ότι προσωπικότητα είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας σε συνδυασμό με την ενσυνείδητη ατομικότητά μας.

Η ενσυνείδητη ατομικότητα είναι οι συνειδητοποιήσεις μας. Είναι η συνείδηση εκείνη που προήλθε μέσα από την ατομική μας πείρα, από τις εμπειρίες μας, οι οποίες, αφού είναι δικές μας, εμπεριέχουν το προσωπικό μας στοιχείο, το οποίο συνήθως είναι διαφορετικό από την πραγματικότητα.

Η εμπειρία είναι το πρώτο βήμα που κάνουμε προς τη συνείδηση. Οι ερεθισμοί του περιβάλλοντος, που αντιλαμβανόμαστε με τα αισθητήρια όργανα, γίνονται πληροφορίες. Οι πληροφορίες αυτές πάνε στην κρίση μας, που είναι το επόμενο στάδιο προς τη συνείδηση και εκεί μέσα από τη διάκριση και τη σκέψη, οι πληροφορίες αυτές ταξινομούνται. Το στάδιο της κρίσης είναι σημαντικό, διότι εκεί είναι που εμφανίζεται η ανομοιότητα.

Επόμενο στάδιο είναι η γνώση που είναι το αποτέλεσμα των δυο προηγούμενων σταδίων, της εμπειρίας και της κρίσης. Τελικό στάδιο η συνείδηση.

Η συνείδηση είναι μια εσωτερική πράξη της διάνοιας του ανθρώπου στην οποία για να φθάσει, μέσω των γνωστών μας βημάτων (εμπειρία, πείρα, κρίση, γνώση, συνείδηση) πρέπει να καλύψει ή διαφορετικά να γεμίσει έναν εσωτερικό του χώρο, ο οποίος καλείται Ενσυνείδητη ατομικότητα.

Αφού λοιπόν ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του, μοναδική προσωπικότητα γιατί δεν την εκδηλώνει και γιατί δεν τη βεβαιώνει;

Διότι η εκδήλωση εξαρτάται από το περισσότερο ή λιγότερο ελεύθερο περιβάλλον, στο οποίο ο άνθρωπος μορφώθηκε, ενώ η βεβαίωσή της, δηλαδή η πραγματοποίησή της, εξαρτάται από το βαθμό της πείρας του ανθρώπου.

Όταν λέμε περιβάλλον εννοούμε την ιδιαίτερη εκείνη ψυχική και πνευματική ατμόσφαιρα, που δημιουργείται μεταξύ των μελών μιας ομάδας ανθρώπων και εκφράζεται μ’ έναν ορισμένο τρόπο στη σκέψη, το συναίσθημα και γενικά στη συμπεριφορά και ασκεί μία επιρροή, περισσότερο ή λιγότερο, περιοριστική στην εκδήλωση της προσωπικότητάς μας.

Έτσι, παρ’ όλο που ο άνθρωπος έχει την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, ωστόσο εξ αιτίας της επιρροής του περιβάλλοντος και της έλλειψης πείρας, δεν την βεβαιώνει πάντοτε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο άνθρωπος να παρουσιάζει μια παραμορφωμένη, πλαστή προσωπικότητα.

Πρωταρχικός σκοπός μας, λοιπόν, είναι να βρούμε την αληθινή μας προσωπικότητα και να την εκδηλώνουμε διαρκώς. Όταν λέμε αληθινή προσωπικότητα, εννοούμε ότι ο κάθε άνθρωπος γνωρίζει τα προτερήματά του και ελαττώματά του και βασιζόμενος πάνω στα δεδομένα της προσωπικής του πείρας, έχει δημιουργήσει τις δικές του πεποιθήσεις.

Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να απαλλαγούμε από πεποιθήσεις, γνώμες, δοξασίες, θεωρίες, οι οποίες δεν είναι βασισμένες πάνω στα δεδομένα της δικής μας προσωπικής πείρας και δεν συμβιβάζονται με την κρίση μας και τη συνείδησή μας.

Θα πρέπει δηλαδή να απαλλαγεί από όλες εκείνες τις κοινωνικές δεσμεύσεις, που λειτουργούν σαν ηθικά και νοητικά βάρη που επηρεάζουν την ψυχή και το πνεύμα του, για να μπορέσει να εκδηλώσει την αληθινή, ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητά του.

Ως νοητικά βάρη μπορούμε ν’ αναφέρουμε τους φυλετικούς, εθνικούς και θρησκευτικούς φανατισμούς, τις διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες, που ισχύουν κατά καιρούς και μας κάνουν να έχουμε αυτή ή εκείνη τη γνώμη.
Ως ηθικά βάρη θα μπορούσαμε ν’ αναφέρουμε την ψευτο-φιλοτιμία, τη νοσηρή συναισθηματικότητα, τη ψευτο-αξιοπρέπεια και τις διάφορες προλήψεις, που πηγάζουν από τον εγωισμό και την ελαττωματικότητά μας.
Τα νοητικά και ηθικά βάρη αποτρέπουν την απόκτηση αυτογνωσίας, γιατί αλλοιώνουν τη γνήσια φύση μας. Οπότε, πώς θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν η φύση του έχει αλλοιωθεί; Θα πρέπει λοιπόν πρώτα ν’ απαλλαγούμε από τα βάρη αυτά και ύστερα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτή την εργασία, διότι είναι προικισμένος με ατομικό πνεύμα, που του παρέχει τη δυνατότητα της αυτό-διδαχής.

Ό,τι διδαχθήκαμε μέχρι σήμερα και ό,τι ενστερνιστήκαμε, χωρίς να το βασανίσουμε και συνιστά το περιεχόμενο της προσωπικότητάς μας, επιβάλλεται να το επανεξετάσουμε, θέτοντας στον εαυτό μας διαρκώς το ερώτημα «γιατί». Μετά, θα το επανατοποθετήσουμε στη θέση του, μόνο αν είναι σύμφωνο με την κρίση και τη συνείδησή μας και εφ’ όσον ταιριάζει με την έμφυτη φύση μας.

Αυτό σημαίνει, ότι θα θέσουμε συνειδητά σ’ ενέργεια τις λειτουργικές δυνατότητες που έχουμε και σε συνεργασία και συνδυασμό με το ανώτερο ατομικό μας πνεύμα, τον Ανώτερο Εαυτό μας θα α υ τ ο δ ι δ α σ κ ό μ α σ τ ε.

Τα κριτήρια με τα οποία θα κρίνουμε είναι δύο. Το πρώτο είναι οι νόμοι της φύσης, με βάση τους οποίους θα προσπαθούμε να ελέγχουμε και να διορθώνουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας. Επειδή όμως η λογική μας δεν είναι αλάνθαστη υπάρχει και μια δικλείδα ασφαλείας που αποτελεί και το δεύτερο παράλληλο κριτήριο στην προσπάθειά μας, που είναι η φωνή του Θεού μέσα μας και ρόλος της είναι να διορθώνει τα λάθη της κρίσης και της λογικής.
Είναι το ακαθόριστο εκείνο συναίσθημα που αισθανόμαστε κάθε φορά που κάποιο ψυχοπνευματικό κυρίως πρόβλημα μας απασχολεί. Παρόλο που κάποιες φορές η λύση μας φαίνεται λογικά ορθή, ωστόσο, μέσα μας, κάτι δεν την παραδέχεται.

Στην περίπτωση αυτή πρέπει να παραμερίσουμε προσωρινά τη λύση και να ασχολούμαστε μαζί της περιοδικά, έως ότου βρούμε τη λύση που μας ταιριάζει. Διότι το ακαθόριστο εκείνο συναίσθημα που μας απασχολούσε ήταν μια προειδοποίηση, που μας δόθηκε για να αντισταθμίζει τις παρεκκλίσεις του πνεύματος.

Με βάση τα όσα είπαμε παραπάνω αντιλαμβανόμαστε το πόσο σημαντική είναι η δημιουργία της προσωπικότητάς μας. Ο κάθε ένας από εμάς, ενσαρκώνεται στη Γη για να εκπληρώσει ένα σκοπό.

Τα εργαλεία για να εκπληρώσει τον σκοπό αυτό βρίσκονται στον χαρακτήρα του και μέσα από τη χρήση αυτών των εργαλείων, με την αυτογνωσία και την αυτό-διδαχή, θα καταφέρει να δημιουργήσει της δικές του συνειδητοποιήσεις, οι οποίες θα τον οδηγήσουν στη δημιουργία συνείδησης. Θα τον οδηγήσουν δηλαδή στην δική του ατομική αλήθεια, συμβάλλοντας έτσι και στη δημιουργία της παγκόσμιας αλήθειας.