Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΤΟΥ

Ο άνθρωπος ενσαρκώνεται και δραστηριοποιείται μέσα σε ένα αιτιοκρατικό περιβάλλον σχετικότητας.
Η βιολογία και το περιβάλλον παίζουν μεγάλο και συνδυαστικό ρόλο στο πώς επιλέγει ο άνθρωπος να ενεργεί.
Ο άνθρωπος έχει κάποιο βαθμό επιλογής μέσα σε αυτές τις συνθήκες και τούτο το οφείλει στην ελεύθερη βούληση, στοιχείο της ύπαρξής του ως απόρροια της πνευματικής του φύσης.
Κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του, δίδεται στον άνθρωπο η μοναδική ευκαιρία να σωθεί ή να χαθεί, κάνοντας – μέσα σ’ αυτούς τους αιτιοκρατικούς περιορισμούς του επιπέδου μας – τις δικές του ελεύθερες επιλογές.
Πώς ο άνθρωπος μπορεί να αξιοποιήσει την ελεύθερη βούλησή του για να αποφύγει τα δυσμενή για αυτόν αιτιοκρατικά αποτελέσματα, έτσι ώστε επιλέγοντας το καλό, να διαμορφώσει ελεύθερη και ηθική προσωπικότητα;

Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για όποιον θέλει να το δει για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!

Αγαπητές μου αδελφές και αδελφοί, φίλες και φίλοι,

Το Εγώ ως Υπερουσία (πνεύμα) , είναι η πρώτη αιτία, το πρώτο κίνητρο που ενεργοποιεί τον άνθρωπο. Χάρις σε ένα μυστικό νόμο αρμονίας, κάθε πράξη του ανθρώπου συνδέεται αναγκαστικά με το Εγώ του. Ο νόμος αυτός , όχι μόνο τον ωθεί να ενωθεί με τα άλλα όντα, αλλά τον έλκει ακαταμάχητα, χωρίς να το ξέρει μερικές φορές, προς τον ίδιο το Θεό. Η πραγματική εκδήλωση του Εγώ Υπερουσία (πνεύμα), είναι η προσωπικότητα.

Το Πνεύμα όμως από το πεδίο της αιωνιότητας, της συμμετοχής στο ενιαίο και στην απειροσύνη, κατερχόμενο στην ύλη, βρίσκεται σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, αντίθετο και αντιτασσόμενο στην πνευματική υπόσταση του ανθρώπου.

Ένα ακαθόριστο συναίσθημα αναπτύσσεται, ότι έχει καταστεί πλέον μονάδα φαινομενικά ανεξάρτητη από το σύνολο, που έχει σαν αποτέλεσμα τη γέννηση του αισθήματος απομόνωσης. Κι αυτό με τη σειρά του γεννά το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Φυσικό είναι κάτω από τέτοιες συνθήκες ν’ αναπτυχθεί στον άνθρωπο η Εγωπάθεια, η οποία τον υποκινεί να εξασφαλίσει το ατομικό του συμφέρον.

Προσανατολιζόμενες ανάλογα και οι νοητικές του αρετές, δημιουργούν την Πρακτική Συνείδηση, η οποία δρα έχοντας ως ανώτατους λειτουργούς τις νοητικές και αισθητικές ιδιότητες υποδουλωμένες στην Εγωπάθεια και στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Χρησιμοποιεί την διανοητική του ικανότητα της διάκρισης, λαμβάνοντας ως κριτήριο όχι το καλό, αλλά το ατομικό συμφέρον.

Εδώ είναι που μπορεί ο άνθρωπος – ασκώντας την ελεύθερη βούλησή του – να ανταποκριθεί στην έλξη του Εγώ, να απεγκλωβισθεί από το ατομικό συμφέρον και τον εγωισμό και να στραφεί προς την κατεύθυνση που το Εγώ του δείχνει, προς το καλό και την οδό της πνευματικότητας.

Διαπιστώνοντας ο άνθρωπος τη μεγάλη αυτή αλήθεια και τους άρρηκτους δεσμούς του με το Παν και τον Δημιουργό, συναισθάνεται τη μεγάλη πλάνη της Εγωπάθειάς του, που οφείλεται στην Υλική Δημιουργία.

Η διαπίστωση αυτής της αλήθειας, εξουδετερώνει τα διάφορα υλικά εμπόδια που τον απομονώνουν και δημιουργεί μια μύχια επαφή της σκέψης του ανθρώπου με το Σύμπαν, μετατρέποντάς τον από απλό Εγώ σε οικουμενικό, αποδεχόμενο τις δονήσεις και τις εντυπώσεις του Παντός.

Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι τότε η Ψυχή και το Πνεύμα του ανθρώπου παίρνουν εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Οι ψυχικές και νοητικές του αρετές, απαλλαγμένες από την Εγωπάθεια, του επιτρέπουν να μετέχει σ’ αυτό το μέγα θαύμα της γέννησης της Πνευματικής συνείδησης.
Η νέα οπτική του για τον αντικειμενικό κόσμο, τον κάνει να αντιληφθεί ότι το πεδίο δράσης του, είναι ο ίδιος ο εαυτός του.

Η συνειδητοποίηση από τον άνθρωπο της σπουδαιότητας της πνευματικής του φύσης, είναι το πρώτο βήμα για την εξέλιξη του πνεύματός του και την εγκαθίδρυση της αρμονίας και συνοχής εντός του. Χωρίς αυτή εξαλείφεται η δυνατότητα να βρει την ελευθερία του και να ασκήσει την ελεύθερη βούληση.

Για να είναι βέβαιος ότι η προσπάθειά του θα έχει αληθινά και σταθερά αποτελέσματα, φροντίζει να σκέπτεται βαθιά και συνεχώς, να παρατηρεί, να ελέγχει και να μην επηρεάζεται. Φροντίζει να απαλλαγεί από κάθε φανατισμό και κάθε προκατάληψη, να μην δεσμεύεται από τίποτα παρά μόνο από τους κανόνες της λογικής, να μην παρεμποδίζεται από οποιαδήποτε ξένη επήρεια και προκατάληψη.

Ουσιαστικά δια της ενεργείας της βουλήσεώς του, κάνει μία σειρά επιλογών και δια της ενεργείας της θελήσεώς του, δίνει ζωή στις επιλογές του. Τούτο σημαίνει ότι οι επιλογές που έκανε, θα πρέπει να «μεταφρασθούν» σε πράξεις, που θα φέρουν αποτελέσματα στον αντικειμενικό κόσμο δηλωτικά του ελεύθερου ανθρώπου.

Για να φθάσει ο άνθρωπος στην πνευματική συνείδηση και την εξέλιξη της προσωπικότητάς του, χρειάζεται την προς τη σωστή κατεύθυνση κατάλληλη και συνεχή προσπάθεια, την καλλιέργεια των απαραίτητων ιδιοτήτων και ανάπτυξη αρετών και επίσης θα πρέπει να αποκτήσει τη γνώση αυτή που θα του επιτρέψει να απαλλαγεί από τις αφύσικες δεσμεύσεις και τις εξαρτήσεις του αμαθούς ανθρώπου.

Μ’ αυτή τη γνώση είναι που ανταλλάσσουμε τις ιδέες μας, τις συλλήψεις μας. Αυτήν αποκομίζουμε, αυτή μένει σταθερή και μας επιτρέπει να συμμετέχουμε όλο και περισσότερο στη Θεία Συνείδηση, διατηρώντας όμως μια προσωπική συνείδηση.

Το Πνεύμα δεν είναι πια ο υπηρέτης της πρακτικής συνείδησης, καθώς οι τρεις αρχές του (Φαντασία, Θέληση, Ισχύς) λειτουργούν αρμονικά και ισορροπημένα και μπορεί πλέον να έχει τη διεύθυνση, την πρωτεύουσα θέση. Αναγνωρίζει ότι το σώμα του δεν είναι ο εχθρός, ο αντίπαλος , αλλά ο συνεργάτης του, όπως και η ψυχή του.

Η ψυχή και το σώμα, περιορίζονται στο φυσικό τους ρόλο, η μεν ψυχή να συνδέει πνεύμα με σώμα, το δε σώμα να εκτελεί τις συλλήψεις του πνεύματος. Λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο υπακοής, πειθαρχίας και συνεργασίας, διαθέτουν στο πνεύμα την ενεργητικότητα και τον υγιή αισθηματισμό της ψυχής, όσο και την άρτια και υγιή κατάσταση του σώματος, ποιότητες που έχουν χάρις στη φροντίδα του ίδιου του πνεύματος. Έτσι εξασφαλίζεται η εκτέλεση των συλλήψεων του πνεύματος στο υλικό επίπεδο με τέτοιο τρόπο ώστε το αποτέλεσμα να αντανακλά την αρχική ιδέα.

Η νέα αυτή κατάσταση της φυσιολογικής λειτουργίας του ανθρώπινου συγκροτήματος, δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να εκτελεί πράξεις με συνοχή, υπεύθυνες με σκοπιμότητα και συνέπεια. Σηματοδοτούνται από μια συνέχεια, η οποία θα τις εμποδίσει από το να αντιστρατεύονται η μία την άλλη. Με τις κινήσεις αυτές το πνεύμα αυτό-βεβαιώνεται. Η συνέχιση όλων αυτών των συγκροτημένων πράξεων, που εμπνέονται από ένα σκοπό και προέρχονται η μια από την άλλη, τελικά διαμορφώνουν μια μεγάλη πράξη αργή αλλά μοναδική πολύτιμη, την πράξη της ζωής.

Ο άνθρωπος που ανταποκρίνεται στην κλήση του Ανώτερου Εγώ, έχει τη δυνατότητα να εκφράσει την ελεύθερη βούλησή του. Κι αυτό δημιουργεί την πρώτη άμεση αλλαγή του δικού του εσωτερικού κόσμου.

Η επιθυμία του δεν είναι πια να προσαρμόσει το σύμπαν στα μέτρα του, αλλά να προστατεύσει τον εαυτό του, όχι με την επίθεση και την εξουδετέρωση των άλλων, αλλά με το να διαφυλάξει τα χαρακτηριστικά της πνευματικής του υπόστασης, τη συνοχή, τη συνέχεια, τη συνέπεια, την εναρμόνιση, με τους νόμους που τον διέπουν.

Με λίγα λόγια, η πνευματική συνείδηση τον οδηγεί στο να τακτοποιήσει τα του οίκου του, τα του εσωτερικού του κόσμου, έτσι ώστε να τον καταστήσει ένα υγιές πεδίο της πρωταρχικής δραστηριότητάς του και ένα ασφαλές ορμητήριο για την εκδήλωση του εσωτερικού του κόσμου στον τόπο της αντικειμενικότητας.

Η αυτοκυριαρχία προσφέρει την ασφάλεια από τις εξωτερικές επιθέσεις και επιρροές. Οι ιδέες του έχουν τη σφραγίδα της Αγάπης, καθώς τις αντλεί από το ανώτερο επίπεδο. Η σκέψη, ελεύθερη από εξωτερικούς επηρεασμούς εμφορείται από τη λογική. Η ψυχική του ισορροπία περικαλύπτει το όλο της σύλληψης, η οποία παίρνει το δρόμο του προγραμματισμού και της εκδήλωσης.

Δίδοντας αυτά τα χαρακτηριστικά στις πράξεις του, έχει κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, ό,τι περιλαμβάνεται στο πλαίσιο της προσωπικής του ευθύνης, για να επιφέρει αποτελέσματα δημιουργικά, θετικά και ωφέλιμα για το σύνολο. Αυτά τα αποτελέσματα είναι παράλληλα και επωφελή για την προσωπικότητά του , καθώς οι πράξεις αυτές είναι που συντελούν στη διαμόρφωση και βεβαίωση αληθούς, ηθικής και εξελιγμένης προσωπικότητας.

Τι είναι αυτό που θα τον βοηθήσει να χαράξει την οδό αυτή προς την κατάλληλη κατεύθυνση και να την εξασφαλίσει, χτίζοντας την απαραίτητη οριοθέτηση και πλαισίωση της ανάπτυξης του εσωτερικού του κόσμου;

Σύμφωνα με τη συμβουλή της Σεβαστής μας Μητέρας Δώρας, οφείλουμε να αναπτύξουμε εναρμονισμένα και εκ παραλλήλου τις τέσσερεις πρωταρχικές αρετές. Έτσι ώστε να γίνουμε άνθρωποι του Καλού, καθοδηγούμενοι από την Αλήθεια, έχοντας στην ψυχή μας την Αγάπη και στο πνεύμα μας την Σοφία.

Οφείλουμε λοιπόν να εντείνουμε όλες μας τις προσπάθειες προς το να καταστρέψουμε εντός μας το παραμικρό κομματάκι Κακού, όποιο κι αν είναι: Πλάνη, Μίσος ή Άγνοια.

Το παραμικρό ίχνος της μιας ή της άλλης από αυτές τις αρνήσεις, αναμειγνυόμενο με τις απόλυτες αρετές, κάνει το ον που τις εκδηλώνει ένα έκπτωτο ον.

Από όλα τα παραπάνω, διαπιστώνουμε ότι «ο άνθρωπος κρατά την τύχη του στα χέρια του» . Ενσαρκώνεται στη Γη έχοντας όλα τα εφόδια που του είναι απαραίτητα για να συνειδητοποιηθεί και να πραγματοποιήσει το σκοπό της ενσάρκωσής του.

Όμως αυτά τα εφόδια θα πρέπει να τα αναγνωρίσει, να τα γνωρίσει και να τα χρησιμοποιήσει με τον κατάλληλο τρόπο και για το καλό.

Με τη στροφή προς το ανώτερο, την πνευματική του πηγή, λαμβάνει την κατάλληλη κατεύθυνση για την οδό της εξέλιξης και της αποκρυστάλλωσης της προσωπικότητάς του .