ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

• Μήπως η επικοινωνία των ανθρώπων είναι προβληματική και από μέσον συνεννόησης έχει παρεκτραπεί και αποτελεί πρώτης τάξεως εργαλείο καθοδήγησης, παραπληροφόρησης, ασυνεννοησίας, κυριαρχίας και δυνάστευσης;
• Μήπως το μήνυμα που εκπέμπεται δεν εξυπηρετεί τον σκοπό μετάδοσής του, με αποτέλεσμα παρερμηνείες, παρεξηγήσεις και διαταραχή σχέσεων;
• Τι άμυνες διαθέτουμε, πως εκλαμβάνουμε αυτό που εισπράττουμε και τι αντίκτυπο έχουν όλα αυτά στην κοινωνία;
• Μήπως χρειαζόμαστε εκπαίδευση σε θέματα που αφορούν στην ομιλία και την μετάδοση του «μηνύματός» της;
• Μήπως εκτός από καλοί «ομιλητές» οφείλουμε να γίνουμε και καλοί ακροατές;

Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για όποιον θέλει να το δει για μια δεύτερη ματιά.

Η επικοινωνία των ανθρώπων είναι εποικοδομητική ή μήπως από μέσον συνεννόησης έχει παρεκτραπεί και αποτελεί πρώτης τάξεως εργαλείο καθοδήγησης, παραπληροφόρησης, κυριαρχίας και δυνάστευσης;

Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την αρχή, μάλλον, πολύ πριν .. από την αρχή!! Από τη στιγμή της σύλληψης αρχίζει μια άτυπη, αμφίδρομη επικοινωνία βρέφους και μητέρας, με προεκτάσεις και στην συναισθηματική επικοινωνία. Πρόκειται για εννέα μήνες σύνθετων βιολογικών διεργασιών. Εννέα μήνες προετοιμασίας, ώστε να είμαστε έτοιμοι για τον κόσμο και τους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε εκεί έξω, μόλις δούμε το φως. Εκεί που θα ζήσουμε και θα δραστηριοποιηθούμε.

Η επιστήμη, μας αποκαλύπτει πως η ενδομήτρια εμπειρία του ανθρώπου, έχει καθοριστικό αντίκτυπο στη ζωή του ως ενήλικα. Όσα καταγράφονται από τη σύλληψη, έως τα 3-4 πρώτα χρόνια ζωής και τα οποία ενεργοποιούνται καθώς μεγαλώνουμε, διαμορφώνουν αποφασιστικά τη συμπεριφορά μας, τη σωματική υγεία, την ψυχική μας ισορροπία και την ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούμε.

Με την πρώτη ανάσα, το ταξίδι που κράτησε εννέα μήνες, φτάνει στο τέλος του. Αρχίζει όμως το δεύτερο και πιο ενδιαφέρον. Και αυτό το ταξίδι θα είναι ένας συνεχής αγώνας, μια συνεχής τριβή ή μια μάχη με τα κληρονομικά μας χαρακτηριστικά, με τα πάθη μας, τις άσχημες συνήθειές μας, τα ελαττώματά μας!!

Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το περιβάλλον μας, με τις συνθήκες, τα ήθη και έθιμα που επικρατούν, με άλλους ανθρώπους που θα προσπαθήσουν για το καλό μας ή όχι, αλλά το κυριότερο, θα κληθούμε να δώσουμε μια εσωτερική μάχη, με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Γι’ αυτό λοιπόν το ταξίδι θα μιλήσουμε εδώ.

Πρώτη μέρα στο μαιευτήριο, στην αίθουσα νεογνών κι αυτό που παρατηρείς είναι ότι κάθε νεογνό προσπαθεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον για τις ανάγκες του, τις πρώτες ζωτικές του ανάγκες, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.

Όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια, είναι ανόμοια. Το καθένα και μια αυθύπαρκτη ύπαρξη, εντελώς ξεχωριστή. Ανόμοια ιδιοσυγκρασία, ανόμοια ψυχοσύνθεση, με ανόμοιο πνευματικό προσανατολισμό, με φυσικό επακόλουθο, ανόμοιες εκδηλώσεις. Είναι δυνατόν όλα να έχουν την ίδια αντιμετώπιση;

Επομένως αναφερόμαστε ουσιαστικά σε μια ανελεύθερη διαπαιδαγώγηση, χωρίς σεβασμό στις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε παιδιού. Αυτή την ανελευθερία και εξάρτηση, θα προσπαθήσει αργότερα να την αποκαταστήσει με πολύ κόπο και προσπάθεια!! Και να το επιθυμήσει έντονα, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει.

Η ανομοιότητα είναι αρετή συνυφασμένη με την ελευθερία. Η ελευθερία, είναι το Θείο γνώρισμα του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος δεν εκδηλώνει την ανομοιότητά του, είναι ανελεύθερος, ζει στην πλάνη και πολλά κακά έπονται όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τους συνανθρώπους του.

Ο νόμος της ομοιότητας, είναι νόμος ισότητας και δικαιοσύνης, γιατί χάρη σ’ αυτόν, όλοι οι άνθρωποι πλαστήκαμε όμοια, για να μπορούμε να σκεπτόμαστε, να αισθανόμαστε και να δρούμε όλοι, αλλά ο καθένας με τον δικό του ανόμοιο τρόπο.

Γιατί άραγε υπάρχουν οι κοινωνίες. Μήπως υπάρχει κάτι που ωθεί τους ανθρώπους, να συνευρίσκονται «μαζί»;

Βεβαίως και υπάρχει και είναι η ανάγκη της επιβίωσης και των απαραίτητων αγαθών στη ζωή, που κάποιος από μόνος του, ποτέ δεν θα τα είχε. Επομένως, υπάρχει μια αμοιβαία συνεργασία και συνδιαλλαγή, που εμπερικλείει την έννοια της κοινωνίας, την έννοια της αμοιβαιότητας.

Και όταν προσπαθώ να «δώσω» για να «πάρω», έχω καθήκον και υποχρέωση να σεβαστώ αυτή την άτυπη συναλλαγή. Να σεβαστώ και την δική μου ελευθερία και του άλλου. Δεν είναι ηθικό να καταχρώμαι τον κόπο και χρόνο, αλλά και την ανάγκη του άλλου συναλλασσόμενου με μένα. Αναφερόμαστε δηλαδή σε έναν άλλο μέγιστο νόμο, αυτόν της αμοιβαιότητας.

Οι ανάγκες επομένως έκαναν τους ανθρώπους να ομαδοποιηθούν και να συνεταιρισθούν για την πρώτιστη ανάγκη, αυτή, της ζωής κι εδώ αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα. Οι δεσμευτικές επήρειες του περιβάλλοντος στο οποίο γεννηθήκαμε, μεγαλώνουμε και ζούμε, αλλά και η δική μας αμέλεια, μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε τις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες μας.

Τα ερεθίσματα που δεχόμαστε, μας ωθούν να κινηθούμε χωρίς καν να σκεφτούμε, μας καθηλώνουν. Επηρεαζόμαστε δηλαδή από μια άλλη θέληση, η οποία κατορθώνει να επιβληθεί στη δική μας. Οι πράξεις μας αλλάζουν κατεύθυνση και αποπροσανατολιζόμαστε. Γιατί άραγε.

Η εικόνα και ο ήχος που παράγει η σύγχρονη «social» τεχνολογία, και όλα τα μέσα επικοινωνίας, παραληρούν!! Στην ιδιωτική ή η δημόσια επικοινωνία που χρησιμοποιούμε, ελλοχεύουν κίνδυνοι που δεν φανταζόμαστε.

Στην εποχή μας το μήνυμα εισέρχεται στην τσέπη μας ή στο σαλόνι μας, αυτόματα με την έκδοσή του. Οι παραγωγοί περιεχομένου, όπως λέγονται, έχουν τα τεχνολογικά μέσα να το πετύχουν άμεσα, και όχι μόνο αυτό, αλλά γνωρίζουν και την αντίδρασή μας.

Πώς έχουν πάρει αυτό το δικαίωμα, να θέλουν να εισβάλλουν στην σκέψη μας; Μα εμείς τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα και το γνωρίζουν. Εμείς τι κάνουμε σε όλο αυτό το νέο σκηνικό «επικοινωνίας»; Μένουμε αδρανείς και παθητικοί. Βάσει ποιας λογικής τα ανεχόμαστε όλα αυτά;

Αν είχαμε δίπλα μας τον Σωκράτη, τον μεγάλο φιλόσοφο, θα μας έλεγε πώς να αντιμετωπίζουμε τους «μεταφορείς» της κάθε «πληροφορίας». Ακούστε την παρακάτω ιστορία και φανταστείτε την, όσο μπορείτε.

Μια μέρα ο Σωκράτης συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του. Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της «τριπλής διύλισης».

— «Τριπλή διύλιση;», ρώτησε με απορία ο γνωστός του.
— «Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για τον μαθητή μου, θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις», του εξήγησε ο Σωκράτης, και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
— «Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;», είπε ο Σωκράτης.
— «Εεε…όχι ακριβώς, απλά το άκουσα…», απαντάει ο γνωστός …
— «Άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα… Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου, είναι κάτι καλό;»
— «Όχι, το αντίθετο μάλλον…», ήρθε η νέα απάντηση.
— «Άρα, θέλεις να μου πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου, αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια! Παρ’ όλ’ αυτά, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ, γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Αυτό της ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ. Αυτό που θέλεις να μου πεις λοιπόν για τον μαθητή μου, είναι κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο;»
— «Όχι, δε νομίζω…», ψέλλισε ο γνωστός.
—«Ε, τότε, αφού αυτό που θες να μου πεις, δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω»;

Δύο θέματα θίγονται αμέσως. Οι δεσμευτικές επήρειες του περιβάλλοντος, αλλά και η δική μας αμέλεια. Πολύ σημαντικό αυτό το δεύτερο. Η αμέλεια και η αδιαφορία. Καταλαβαίνουμε πως όλα αυτά μπορεί να υποδουλώνουν την σκέψη μας; Τολμάμε να εκφράσουμε αδίστακτα και σε κάθε περίσταση τις ιδιαίτερες σκέψεις μας που διαπνέονται από την αλήθεια, το καλό και την ηθική; Ξέρουμε να σιωπάμε; Ξέρουμε να συζητάμε με έναν συνομιλητή κόσμια και πολιτισμένα; Και προπαντός ξέρουμε, να ακούμε; Είμαστε λάτρεις του ψεύδους ή της αλήθειας;

Με λίγα λόγια, έχουμε κάνει ποτέ κάποιο τεστ αυτογνωσίας να «συνειδητοποιήσουμε», ποιοι είμαστε; Να κοιτάξουμε μέσα μας και να ρωτήσουμε τον δάσκαλο που κρύβεται εκεί, να μας δώσει κάποιες απαντήσεις;

Και ρωτάμε ευθέως, ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι τύπος ανθρώπου είμαι, έχω αναρωτηθεί ποτέ;

Επηρεάζομαι πιο πολύ από τις αισθήσεις μου και ο συναισθηματικός μου κόσμος δεν είναι ενεργητικός; Το πνεύμα μου απέχει και δεν κατανοεί τα αίτια και δέχομαι άκριτα το ερέθισμα; Άρα, είμαι αισθησιακός τύπος και πλανώμαι πανεύκολα.

Από την άλλη και αυτός που τα αισθήματα που δοκιμάζει η ψυχή του, χωρίς να προσπαθεί να τα εκλογικεύσει και να τα μετουσιώσει σε συναισθήματα, παρασύρεται εξίσου εύκολα. Είναι ο εντυπωσιακός τύπος. Εντυπωσιάζεται…… Επιπόλαιος ο πρώτος, επιπόλαιος και ο δεύτερος.

Έχουμε στη συνέχεια τον συναισθηματικό τύπο, χωρίς ένα σταθερό, πνευματικό προσανατολισμό. Γι’ αυτό πολλές φορές, εκδηλώνεται ευσπλαχνικά και ανθρωπιστικά, αλλά και ισάριθμες φορές τελείως αντίθετα, με σκληρότητα και απανθρωπιά. Ακρότητες, ίσον πλάνη και αποπροσανατολισμός.

Πάρτε τώρα για παράδειγμα έναν μόνιμα σκεπτικιστή, με μόνιμη αμφιβολία, χωρίς ποτέ να μπορεί να δείξει κάποιο βαθμό πίστης. Θεωρητικός τύπος του οποίου οι ιδέες, οι σκέψεις και θεωρίες παραμένουν για πάντα στο νοητικό επίπεδο, χωρίς ποτέ να πραγματοποιηθούν. Η αμφιβολία του, τον αποκόβει από την πίστη και διαλύει μέσα του την ελπίδα.

Άλλος ένας κοινός τύπος που συναντάμε, είναι ο επόμενος: Φορά παρωπίδες και είναι κοντόφθαλμος και τυφλωμένος από τα προσωπικά πιστεύω του. Έστω κι αν αυτά που πιστεύει είναι σωστά, ο φανατισμός του τον τοποθετεί στην πλάστιγγα της πλάνης και όχι της αλήθειας. Είναι ο δογματικός τύπος, περί αυτού πρόκειται και δεν χαρακτηρίζεται από ευρύτητα πνεύματος.

Με τις ιδέες του, βασανίζει τον συνάνθρωπό του και τον σέβεται, μόνο όταν είναι ομοϊδεάτης του!!! Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο σεβασμός προς τον πλησίον είναι ψεύτικος και πλασματικός και όταν λείψει ο αλληλοσεβασμός στην κοινωνία μας, τα θεμέλιά της γκρεμίζονται και επικρατεί η σκληρότητα και η απανθρωπιά!!!

Μήπως είμαι ο τύπος που κυνηγά αφύσικες δόξες, μου αρέσει να καταπιάνομαι με δυσκολοπρόσεκτα, και με δυσκολοκατάληπτα θέματα, νομίζοντας πως είμαι κάποια αυθεντία; Πάσχω από ματαιοδοξία και οφείλω να ξέρω πως για να αποδείξω την αξία των συλλήψεών μου, πρέπει να το αποδείξω δια των πράξεών μου.

Τώρα αν στη πορεία, αποκαλυφθούν οργανωτικές αδυναμίες, αταξία στις σκέψεις και η προσπάθεια έχει ασυνέχεια, ούτε οι συνθήκες φταίνε, ούτε οι συνεργάτες σου, … αλλά μάντεψε ποιος!! ΕΣΥ!!!!!!

Μήπως είσαι αρκετά εύστροφος, (αρκετά γοητευτικό και ενθαρρυντικό για σένα), και δεν δίνεις στον εαυτό σου τον απαραίτητο χρόνο να το σκεφτείς πιο … λογικά;  Άλλο η γρήγορη σκέψη, και άλλο … η λογική σκέψη. Το ένιωσες πως ήταν σωστό και αποφάσισες να δράσεις; «Σπεύδε βραδέως», η πλάνη σε περιμένει στην επόμενη γωνία.

Αν είσαι αντιδραστικός και πνεύμα αντιλογίας και ασχολείσαι συνέχεια με τους άλλους και έχεις πάντα ένα λογικοφανές επιχείρημα, ποτέ μα ποτέ, δεν θα βρεις χρόνο για να εξελίξεις τον εαυτό σου. Η αλήθεια που ψάχνεις είναι πολύ πιο μακριά από όσο νομίζεις.

Άλλη μια πλανεμένη πεποίθηση που δεν βασίζεται στη λογική, είναι η πρόληψη και άξιοι αντιπρόσωποί της …… οι προληπτικοί. Πρεσβεύουν πάντα αυτά που δεν έχουν λογικό έρεισμα και η νοσηρή τους φαντασία και η στενή σκέψη, τους ωθούν να βλέπουν τα πράγματα με περιορισμένη αντίληψη. Πώς να μην πλανευτούν;

Είναι σίγουρο πως έχουμε κάποιες ικανότητες και ταλέντα!!
Αν όμως αποφεύγεις ή σιχαίνεσαι την προσπάθεια και τον κόπο, ανήκεις στους οκνηρούς και στους τεμπέληδες. Αρνείσαι να δράσεις! Που;!!! … εδώ στο υλικό επίπεδο, που εξ ορισμού είναι το πεδίο της δράσης. Μεγάλη αντίφαση.

Η προσπάθεια έχει την ισχύ νόμου, άρα αμαρτάνεις και δεν το καταλαβαίνεις. Και ασυνείδητος και κακός και πλανεμένος. Συγχαρητήρια !

Προσοχή τώρα. Νομίζεις πως είσαι ένας άνθρωπος με κατασταλαγμένες απόψεις και πεποιθήσεις. Ίσως ναι, ίσως και όχι!!
Αν προσπαθήσεις να μας πείσεις ότι δεν πρόκειται για συνήθειες, αλλά για ανώτερες και αναλλοίωτες αρχές πάνω στις οποίες επιμένεις, θα αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε. Όταν βλέπουμε κάποιον που δεν αλλάζει τρόπο σκέψης και δράσης, έχουμε μπροστά μας ένα κουρδισμένο αυτοματοποιημένο άνθρωπο και όχι μια σταθερή προσωπικότητα. Έχουμε έναν άνθρωπο της συνήθειας.

Κατά τη μυητική εκτίμηση, που θέλει το άτομο ελεύθερη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, οι άνθρωποι αυτοί στερούνται προσωπικότητας, γιατί αυτό που εκδηλώνουν, δεν βασίζεται στην ελευθερία της σκέψης, του συναισθήματος και της δράσης, αλλά σε καταστάσεις στερεότυπες, άκαμπτες, μηχανικές.

Πάθος σημαίνει ένα επαυξημένο ελάττωμα ή ένα ανεξέλεγκτο ελάττωμα, που ικανοποιείται χωρίς όρια και λογική. Εκτός φυσιολογικών πλαισίων και μέτρου, χαρακτηρίζεσαι από ακρότητες. Λογική, συνέπεια, αρμονία και τάξη, είναι τελείως άγνωστα. Όλη η ζωτικότητα και ενέργεια, κατευθύνονται σε λάθος κατεύθυνση. Μιλάμε για τον παθιασμένο άνθρωπο, που χωρίς κανένα αυτοέλεγχο, οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.

Και πάμε τώρα στους πιο …«χαρισματικούς». Αντιλαμβάνονται πράγματα με τις κρυφές τους ικανότητες, που οι άλλοι δεν μπορούν. Εξωτερικά με υπεροπτικό ύφος, εσωτερικά με υπερφυσικές δυνάμεις και χαρίσματα που μόνο αυτοί ξέρουν ότι έχουν.

Εδώ, φίλες και φίλοι, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικότητας, είναι δυσδιάκριτα για αυτόν τον τύπο ανθρώπου. Αυτή, είναι μια σαφής απόδειξη της πλάνης στην οποία ευρίσκεται.

Τούτη η συνεχής ονειροπόληση και απασχόλησή του με τα αφηρημένα και υπερφυσικά, τον κάνει να αμελεί τα πολύ κοντινά, δηλ. τον εαυτό του και την καθημερινότητα, με αποτέλεσμα να του συμβαίνουν τα εξής:
1. Αμελεί την εξέλιξη του εαυτού του και αδυνατεί να παρακολουθήσει την εξέλιξη των συνανθρώπων του.
2. Δεν έχει καμιά πρακτικότητα και επομένως οι πράξεις του δεν έχουν μέθοδο, αποτέλεσμα και συνέχεια.
3. Δεν αντιλαμβάνεται την καθημερινότητα στην αληθινή της διάσταση και επομένως δεν κατανοεί το Νόμο της Ανάγκης και τις επιταγές του. Η μόνη ανάγκη που αναγνωρίζει αμέσως, είναι αυτή της προβολής των φαντασιώσεών του.

Όλα τα παραπάνω είναι ο … φαντασιόπληκτος, δηλ. αυτός που έχει νοσηρή φαντασία και ξεφεύγει τελείως από το φυσιολογικά πραγματικό.
Τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις, εκδηλώνονται με έπαρση, εγωισμό, «απολυτότητα», συγκεντρωτισμό και οι καταστάσεις αυτές, δεν βοηθούν καθόλου στην αρμονική συμβίωση του, μεταξύ των συνανθρώπων, προ παντός δε μεταξύ των μυημένων.

Οφείλουμε να θεραπευτούμε από τις παραπάνω … «ασθένειες». Να προβούμε σε μια κάθαρση, να απελευθερωθούμε. Να καταπολεμήσουμε όλους εκείνους τους παράγοντες που υπονομεύουν και επιβουλεύονται την ελευθερία μας και μας παρασύρουν μακριά από τον πραγματικό μας εαυτό.  Από ισότιμο μέλος μιας αμφίδρομης και ισορροπημένης επικοινωνίας, αποσκοπούν στο να μας μεταβάλλουν σε προϊόν προς εκμετάλλευση.

Ας πάμε στο δεύτερο στάδιο της μελέτης μας.

Στη διαδικασία εξόδου του δικού μας εξερχόμενου μηνύματος προς το περιβάλλον μας. Είναι ένα στάδιο κατά το οποίο δίνουμε .. καθημερινές εξετάσεις. Αποκαλύπτουμε σε όλους σε ποιο στάδιο κυριαρχίας βρισκόμαστε.

Η κρίση και η λογική μας, προΐσταται σε όλες μας τις εκδηλώσεις;

Ας ελέγξουμε μια-μια, τις τρεις υποστάσεις μας με την αρετή της διπλής παρατηρητικότητας!!

Σε ό,τι αφορά το σώμα μας, διακρίνουμε αφύσικες και άσκοπες κινήσεις και στάσεις, με μηχανικές και περιττές χειρονομίες;
Οι διάφορες εντυπώσεις μας, μήπως έχουν ως συνέπεια ψυχικά ξεσπάσματα; Τα χαλιναγωγούμε, έχουμε προσπαθήσει;
Υπάρχει κάποιος αυτοέλεγχος στις ιδέες, τις σκέψεις και τις συλλήψεις μας ή προβαίνουμε σε σπασμωδικές πράξεις;

Θα με ρωτήσετε που φαίνονται όλα αυτά! Μα σ’ αυτό που εκπέμπει το σώμα μας, τις κινήσεις μας και την ομιλία μας.

Η ομιλία, όπως και η κίνηση, είναι δύο δυναμικές ιδιότητες που έχουν σαν αποστολή να εκτελούν τις θελήσεις του πνεύματος και όχι να το αποδυναμώνουν και να το κατευθύνουν. Όταν οι κινήσεις μας είναι άσκοπες, τα λόγια μας μάλλον περιττά και οι αισθησιακές και συναισθηματικές εκδηλώσεις μας είναι επιπόλαιες, μηχανικές, αυτοματικές, δείχνουν ότι είμαστε παράλογοι, αφύσικοι, ασυνείδητοι, με δυο λόγια ότι το πνεύμα απουσιάζει.

Η ομιλία, αυτή η έμφυτη δυναμική ιδιότητα, όταν την χρησιμοποιούμε ασυνείδητα και λαθεμένα, φλυαρώντας, κακολογώντας, λέγοντας ψέματα, συκοφαντώντας ή διασύροντας κάποιον συνάνθρωπό μας, επηρεάζουμε αρνητικά. Η λογικευμένη όμως ομιλία θεωρείται πράξη μαγείας, γιατί έχει την ικανότητα να μεταρσιώνει την ψυχή κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου. Τότε είναι που μετατρέπεται σε Λόγο, αφού είναι συνειδητή και έχει ποιοτικό και ανώτερο προσανατολισμό. Λόγος λοιπόν, θεωρείται η λογικευμένη, η συνειδητή ομιλία. Για να μετατρέψουμε την ομιλία σε Λόγο, χρειάζεται να έχουμε συνεχή πνευματική εγρήγορση.

Όταν στους συνανθρώπους μας μιλάμε γλυκά, ήπια και μειλίχια, τους ηρεμούμε και τους γοητεύουμε και αν και το περιεχόμενο των λόγων μας είναι αξιόλογο, το αποτέλεσμα επάνω τους μπορεί να είναι θετικότατο. Τέτοιου είδους ομιλία είναι απαραίτητη, προκειμένου να δημιουργούνται εποικοδομητικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Πρώτα λοιπόν θα σκεφτόμαστε καλά, κάθε τι που θα πούμε. Στη συνέχεια, μέσω της βεβαίωσης (του Λόγου) και της ψυχικής δόνησης, θα φτάνουμε να το εκφράσουμε υλικά, με σαφήνεια, καθαρότητα, πραότητα, γλυκύτητα.

Πολλοί, θα ήθελαν να ακούσουν κάποιες πρακτικές, ώστε να βελτιωθούν σε θέματα κίνησης και ομιλίας. Να εκπέμπουν δηλαδή σοβαρότητα, μέτρο, αξιοπρέπεια, σεβασμό και κύρος. Έτσι η επικοινωνία να ξεκινάει από υψηλή βάση. Στόχος μας, είναι να επικοινωνήσουμε στο περιβάλλον μας, με σωστό τρόπο το μήνυμά μας, τη σκέψη μας, την άποψή μας για την αλήθεια, το καλό και την ηθική, με την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και όπως ακριβώς ΕΜΕΙΣ θέλουμε. Επιθυμούμε να μην υπάρχουν παρερμηνείες, παρεξηγήσεις ή ακόμα και διαταραχή σχέσεων.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τον δεκάλογο του καλού ομιλητή:

-Μην αφήνεσαι να παρασύρεσαι από την ομιλία σου. Η ομιλία είναι δύναμη κι αν δεν την χαλιναγωγήσεις, τότε γίνεσαι παιχνίδι της.
-Να μη λες και να μη βεβαιώνεις τίποτα, πριν το σκεφτείς.
-Να αποφεύγεις την ταραγμένη συζήτηση, συνομιλία ή και λογομαχία, εφόσον δεν μπορείς να την φέρεις σε καλό τέλος.
-Ποτέ μην υποστηρίζεις ότι έχεις δίκιο και οι άλλοι άδικο. Αυτό που θα λες θα το προσφέρεις απλά σαν μια συμβολή, για να βρεθεί η αλήθεια, η αγάπη και η ομορφιά.
-Ό,τι λες, να το λες απλά και να παραμένεις εκεί.
-Να διατηρείς τον τόνο της φωνής σου σταθερό και να διαλέγεις τις λέξεις και τις φράσεις σε ύφος απλό, ήρεμο, ήσυχο και χωρίς επιμονή πεισματική και με αρμονικές κινήσεις.
-Απόφευγε κάθε φράση ή λέξη που μπορεί να ψυχράνει ή να πληγώσει.
-Να μην ταράζεσαι από όσα λένε οι άλλοι. Κι αν οι άλλοι λογομαχούν, στάσου ήρεμος, ατάραχος και να πεις μονάχα αυτό που θα συμβάλει στο να φέρει την ειρήνη και τη γαλήνη.
-Να μη λες παρά μονάχα εκείνο που είναι: Απαραίτητο, Αληθινό, Χρήσιμο, Κατάλληλο, Ενωτικό, Σωστό και Αγαθό. Μη ξεχνάτε τον Σωκράτη!!!
-Όταν αρχίσεις και μιλάς, έστω κι αν έλαβες υπ’ υπόψη όλα τα προηγούμενα σημεία, πρόσεξε μη παρασυρθείς από τη Ομιλία και γίνεις φλύαρος και ανιαρός. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.

Τώρα ο δεκάλογος του καλού ακροατή:
-Δίνετε άνεση στον συνομιλητή σας για να αισθάνεται ελεύθερα, όταν μιλάει.
-Δείξτε στους άλλους ότι θέλετε να τους ακούσετε, ακούτε για να καταλαβαίνετε, παρά για να απαντήσετε. Δεν είστε εκπρόσωπος τύπου κάποιου κόμματος.
-Αποφύγετε ό,τι μπορεί να δυσκολέψει τους άλλους να μιλήσουν και εσάς να ακούσετε. Δημιουργείστε κατάλληλο περιβάλλον.
-Σταματάμε να μιλάμε όταν ακούμε, δεν μπορούμε να ακούσουμε όταν μιλάμε. «Δίνε στους άλλους τα αυτιά σου, σε ελάχιστους τη φωνή σου».
-Δείξτε συμπάθεια, φροντίστε να μπείτε στην θέση του για να δείτε την άποψή του. Ενσυναίσθηση δηλαδή.
-Έχετε υπομονή, δώστε αρκετό χρόνο, μην διακόπτετε τον συνομιλητή σας. Δεν είστε ένας κακομαθημένος δημοσιογράφος σε συνέντευξη. Είστε σε μια απλή συνομιλία.
-Διατηρείστε την ψυχραιμία σας, ένας θυμωμένος άνθρωπος αντιλαμβάνεται λανθασμένα τη σημασία των λέξεων. Δηλαδή … παρερμηνείες.
-Όσο μπορείτε λιγότερη κριτική, για να μην τον φέρετε σε θέση άμυνας. Μπορεί να κλειστεί στον εαυτό του ή να θυμώσει, μη λογομαχείτε γιατί και να κερδίσετε, θα βγείτε χαμένος.
-Κάνετε ερωτήσεις, αυτό ενθαρρύνει και δείχνει ότι ακούτε, ότι συμμετέχετε. Βοηθάει στο πλησίασμα του ενός προς τον άλλο.
-Σταματάτε να μιλάτε, αυτό είναι η αρχή και το τέλος όλων των προηγούμενων.

Μην ξεχνάμε!!!
Η φύση έδωσε στον άνθρωπο δύο αυτιά και μια γλώσσα, για να του θυμίζει με λεπτότητα ότι πρέπει να ακούει περισσότερο, από όσο μιλάει!!!!!

Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είπε πως θα δώσουμε λόγο για κάθε σκέψη, λόγο ή πράξη μας.

Ας γίνουμε ήρωες,
ας προσπαθήσουμε για τον εαυτό μας,
ας επικοινωνήσουμε με τον εαυτό μας,
ας θυσιαστούμε για τον εαυτό μας,
ας ελεήσουμε τον εαυτό μας
ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας!!

Μη χάνουμε χρόνο, ο χρόνος είναι ζωή. Ζωή προς την Αλήθεια με εμπιστοσύνη, χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς!
Σας ευχαριστώ πολύ από καρδιάς, που ήσασταν εδώ μαζί μας. Ελπίζω να σας φάνηκα χρήσιμος.