«Η ΦΥΣΗ»
Σας καλωσορίζουμε στην αποψινή μας ομιλία με θέμα τη Φύση.
Τη φύση που μας αφήνει έκθαμβους με τον πλούτο των χρωμάτων της, των ήχων και των μορφών της.
Τη φύση που ο άνθρωπος ύμνησε μέσα από τις Τέχνες και προσπάθησε να αντιληφθεί, να εξηγήσει και να ερευνήσει μέσω των Επιστημών.
Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση, πιο πνευματική, σ’ αυτό που ονομάζουμε Φύση, μια προσέγγιση σύμφωνα με την Διδασκαλία του Κριναετού, για να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα μυστικά της και της αλήθειες της.
Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία.
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για όποιον θέλει να το δει για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!
Φίλες και φίλοι, αδελφές και αδελφοί,
Απόψε θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση, πιο πνευματική, σ’ αυτό που ονομάζουμε φύση, σύμφωνα με την διδασκαλία του Κριναετού, για να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα μυστικά της και της αλήθειες της.
Τι είναι όμως η φύση και ποια η σχέση της με τη δημιουργία; Ως Δημιουργία εννοούμε το σύνολο των πραγμάτων και των όντων που μας περιβάλλουν, δηλαδή την υλική δημιουργία σε όλες της τις μορφές. Φύση επομένως είναι η υλική δημιουργία. Πιο συγκεκριμένα, της φύσης προϋπήρχε η πνευματική σύλληψη και η πνευματική δημιουργία, η οποία, στη συνέχεια, αποδόθηκε υλικά με μια αφάνταστη ποικιλία υλικών εκδηλώσεων.
Πώς όμως η Δημιουργία, η Φύση, είναι ο φυσικός μας παιδαγωγός και τι χρειάζεται να κάνει ο άνθρωπος για να καταστήσει αυτό τον άφωνο παιδαγωγό διδάσκαλό του και ποιος είναι ο Διδάσκαλος και ποιος ο παιδαγωγός;
Διδάσκαλος, είναι αυτός που μπορεί να διδάξει κάποιον άλλον κάτι, όπως επιστήμη, τέχνη, γνώση, αλήθεια, ηθική και άλλα, ενώ Παιδαγωγός, είναι ο επιφορτισμένος και ασχολούμενος με την αγωγή κάποιου άλλου, δηλαδή με την καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματός του.
Η φύση, λοιπόν, σαν παιδαγωγός του ανθρώπου, θα καλλιεργήσει την ψυχή και το πνεύμα του, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει ο άνθρωπος να την προσέξει και να την μελετήσει. Όταν λέμε να την μελετήσει εννοούμε να την εξετάσει, να πειραματιστεί μαζί της, να τη ζήσει, να δοκιμάσει στην πράξη τα συμπεράσματά του και όχι απλά να αντιγράφει άλλους. Στην προσπάθειά μας αυτή έχουμε δύο συμμάχους. Την αρετή της Διπλής Παρατηρητικότητας και το Νόμο της Αναλογίας.
Διπλή Παρατηρητικότητα είναι η ικανότητα του μυούμενου να βλέπει τις δύο πλευρές κάθε πράγματος, μέσω της νόησης και του αισθήματος και να καταλήγει σε συμπεράσματα και συνειδητοποιήσεις. Είναι η ικανότητά του να ξεχωρίζει αυτό που φαίνεται από αυτό που Είναι. Αυτό που φαίνεται, υπάγεται στην πλάνη των αισθήσεών του και των συναισθημάτων του, ενώ αυτό που Είναι, εμπεριέχει την Αλήθεια. Είναι δηλαδή η ικανότητα να ξεχωρίζει την υποκειμενική αντίληψη από την αντικειμενική.
Όταν ο άνθρωπος καλλιεργήσει την ιδιότητα αυτή, θα κατορθώσει με τις δικές του δυνάμεις να μορφώσει το πνεύμα του κι έτσι γεννιέται στον άνθρωπο η σκέψη ότι, παρά την απατηλή φαινομενικότητα, δεν αποτελεί Μονάδα ανεξάρτητη και απομονωμένη, αλλά ελάχιστη εκδήλωση ενός ποικιλόμορφου Όλου, που συνδέεται με μύχιους και αδιόρατους δεσμούς.
Ο Νόμος της Αναλογίας είναι ο νόμος – κλειδί στην προσπάθειά του να μελετήσει τον εαυτό του, τη φύση, αλλά και τα Ανώτερα και υπερβατικά. Τον αποκάλυψε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και συνοψίζεται στη φράση: «Ό,τι είναι επάνω είναι όπως ό,τι είναι κάτω και ό,τι είναι κάτω είναι όπως ό,τι είναι πάνω.»
Με βάση αυτό, την κοινή νομοτέλεια δηλαδή, που διέπει ολόκληρη τη Δημιουργία, παραβάλλοντας την Φύση με τον άνθρωπο, διαπιστώνουμε ότι, όπως ο άνθρωπος, σύμφωνα με το νόμο του τριαδικού έχει τριών ειδών εκδηλώσεις (υλικές, ψυχικές, πνευματικές), ανάλογα και η φύση έχει τριών ειδών εκδηλώσεις (ορυκτό, φυτικό, ζωικό).
Σύμφωνα με την διδασκαλία μας, η Φύση είναι Ενιαία στη σύλληψή της και ανόμοια στις διάφορες εκδηλώσεις της και αρκεί να αντλήσουμε παραδείγματα απ΄ αυτήν για την ανύψωση της προσωπικότητάς μας ελεύθερης και ανεξάρτητης.
Όταν λέμε: Ενιαίο, εννοούμε κάτι απλό, όχι σύνθετο, που αποτελείται από μια μόνο μορφή, το συστατικό του είναι ένα μόνο πράγμα. Σύλληψη, είναι η τακτοποίηση μιας ιδέας, είναι η καθορισμένη και προσδιορισμένη σκέψη. Όταν λέμε ότι η Φύση είναι ενιαία στην σύλληψή της, εννοούμε ότι πηγάζει από μία πηγή, που εμείς, ως άνθρωποι, που ζούμε στο υλικό επίπεδο, δεν μπορούμε εύκολα να συλλάβουμε. Ωστόσο, μπορούμε να παρατηρούμε τ’ αποτελέσματα της πνευματικής αυτής σύλληψης που είναι αποτέλεσμα της Υπέρτατης Φαντασίας και να κατανοήσουμε το Θείο της σύλληψης αυτής μέσα από την τελειότητά της.
Οι Νόμοι της Δημιουργίας, αντανακλούν την αρχική σύλληψη και την προωθούν αδιάλειπτα. Όλοι οι νόμοι δρουν δηλαδή υπέρ του Θείου σχεδίου, χωρίς διακοπή, αλλά και χωρίς συγκρούσεις μεταξύ τους και εναντιότητες.
Τέσσερις είναι οι πρωταρχικοί νόμοι της δημιουργίας:
Ο Νόμος της Μονάδας: όλα πηγάζουν από μία πηγή. Όλα αρχίζουν από τη Μονάδα και ανάγονται σ’ αυτή.
Ο Νόμος της Δυάδας: Η πιο γνωστή μας δυάδα είναι η αιώνια πάλη Καλού-κακού. Το φως και το σκοτάδι, το αρνητικό και το θετικό, η έλξη και η άπωση. Έκφρασή του είναι και η ιδιότητα της Διπλής Παρατηρητικότητας για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω.
Ο Νόμος του Τριαδικού: Ό,τι εκδηλώνεται στη Δημιουργία είναι τρισυπόστατο. Ο Θεός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Ο άνθρωπος : Πνεύμα, Ψυχή και Σώμα. Τρία τα στάδια της γήινης ζωής του ανθρώπου: η Γέννηση, η Ζωή, ο Θάνατος.
Τέλος, ο Νόμος του Τετραδικού, νόμος ισορροπίας. Το πιο καλό παράδειγμα: τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ανατολή – Δύση, Βορράς -Νότος τα μεν έλκονται τα δε απωθούνται εξασφαλίζοντας την ισορροπία της γήινης σφαίρας στο ταξίδι της στο σύμπαν.
Βασιζόμενοι στο Νόμο της Μονάδας και χρησιμοποιώντας το Νόμο της Αναλογίας, στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω, μπορούμε αβίαστα να οδηγηθούμε στο εξής συμπέρασμα:
Αφού η πηγή του παντός είναι μία, έτσι και οι άνθρωποι είμαστε όλοι εκπορεύσεις της αυτής πηγής. Είμαστε, άρα όμοιοι ως προς την καταγωγή μας. Κατέχουμε δηλαδή, κατ’ αναλογία, όλοι τις ικανότητες, ιδιότητες και αρετές που χαρακτηρίζουν την πηγή εκπόρευσής μας, το Θεό, στο σχετικό βαθμό που επιτρέπει το επίπεδο που ζούμε. Είμαστε, όπως λένε και οι Γραφές, φτιαγμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
Για να κατορθώσει, όμως, ο άνθρωπος να φτάσει από το κατ΄ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, θα πρέπει να ανακαλύψει τις αρετές του, να τις καλλιεργήσει και να τις αναπτύξει. Αυτό απαιτεί επίπονη και επίμονη προσπάθεια. Όπως προσπάθεια απαιτεί, φίλοι και φίλες, ό,τι κι αν κάνουμε. Ιδού, λοιπόν, μπροστά μας ο Νόμος της Προσπάθειας. Διέπει τον άνθρωπο και τη Δημιουργία εν γένει.
Σημαντικός νόμος που διέπει όλη τη φύση, σύμφωνα με την Διδασκαλία μας, είναι επίσης ο νόμος της Ανομοιότητας. «Η ύπαρξη του νόμου της ανομοιότητας, οφείλεται στην ανάγκη που εκδηλώνεται και στα 3 φυσικά βασίλεια, να υπάρχουν ανόμοιες μορφές με τις εκδηλώσεις των, ώστε να προκύπτει συναλλαγή, αμοιβαιότητα, πρόοδος κι εξέλιξη σ’ όλο το δημιουργημένο κόσμο.»
«Η αμοιβαιότητα, λοιπόν, είναι α ν ά γ κ η για την ευτυχία του ανθρώπου και της ανθρωπότητας, αρκεί το κάθε άτομο να εκδηλώνει τη φυσιολογική ανομοιότητά του. Με πιο απλά λόγια, για να ταυτιστεί ικανοποιητικά ο ανθρώπινος παράγοντας με το νόμο της αμοιβαιότητας, θα πρέπει πρώτα να έχει ταυτιστεί ικανοποιητικά με το νόμο της ανομοιότητας.»
Άλλος προφανής νόμος που διέπει την Δημιουργία, είναι εκείνος της ομοιότητας- ομοιομορφίας: είναι αυτός που διαφυλάσσει την ομοιότητα της μορφής μεταξύ των ατόμων του ίδιου είδους π.χ. ανθρώπων, αλόγων, πλατάνων, πετρωμάτων. Είναι ο νόμος που εξασφαλίζει τη διαιώνιση της ομοιότητας στα κύρια χαρακτηριστικά των ομάδων: π.χ. ανθρώπων, ποικιλίας ζώων, φυτών και ορυκτών. Ο νόμος αυτός εδράζει μέσα στα κύτταρα και συνεχίζει τη διατήρηση των βασικών χαρακτηριστικών των ατόμων στις ομάδες που αναφέρθηκαν. Η ομοιομορφία διατηρεί τα είδη και η ποικιλία των ειδών, προωθεί την επιβίωση.
Βασισμένοι στα παραπάνω, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι το ενιαίο της σύλληψης στην Δημιουργία, εκδηλώνεται με την αέναη δράση ενός παράγοντα που διατηρεί τη ζωή των δημιουργημένων άψυχων και έμψυχων. Ο παράγοντας αυτός, η Αρχή αυτή, είναι το Αίτιο, οι νόμοι είναι το μέσο και η Δημιουργία το αποτέλεσμα.
Οι νόμοι εκδηλώνουν τις αρετές του Θεού στη Δημιουργία κι επειδή οι ίδιοι νόμοι διέπουν και τον άνθρωπο, κάθε νόμος της δημιουργίας αντιστοιχεί σε μια αρετή του ανθρώπου. Έτσι, όταν ο άνθρωπος ταυτίζεται με ένα νόμο, τότε εδραιώνει μέσα του μια αντίστοιχη αρετή ή όταν εδραιώνει μια αρετή μέσα του, ταυτίζεται με τον αντίστοιχο νόμο.
Η παρατήρηση της Φύσης και των νόμων της, θα μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από την υλιστικότητα. Η εξελικτική αυτή προσπάθεια του ανθρώπου για να είναι ισορροπημένη, οφείλει να είναι διπλή, μέσω του αισθήματος, του αίσθους, μέσω δηλαδή της Αγάπης και μέσω της νόησης, μέσω, δηλαδή, της Σοφίας .
Μέσω της Αρχής Αγάπης, ο άνθρωπος θα ανυψωθεί, εξαγνίζοντας την αισθητική του κατάσταση, την ψυχή του. Έτσι, θα ηθικοποιήσει την προσωπικότητά του και θα εκδηλώνει τις αρετές που πηγάζουν από την Αγάπη. Μέσω της Αρχής Σοφίας, ο άνθρωπος θα ανυψωθεί, εξαγνίζοντας τη νοητική του κατάσταση, τη διάνοιά του.
Ο άνθρωπος οφείλει να έχει πάντοτε στραμμένο το βλέμμα του προς το ανώτερο. Τα κλειδιά για κάθε ανώτερη κατάσταση που θα επιδιώξει να κατακτήσει, είναι η Ηθική και η Αγνότητα. Αν η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι αγνή, τότε ο εγωισμός κυριαρχεί. Χωρίς αγνότητα, ο άνθρωπος έχει μόνο ιδιοτελή προσανατολισμό και γι’ αυτό είναι αδύνατον να εκφράσει με τα λόγια και τις πράξεις του τη Θεία Θέληση.
Καταλήγοντας, αντιλαμβανόμαστε ότι «μπορούμε να μελετήσουμε τη δημιουργία και να ωφεληθούμε από πρώτο χέρι. Το κλειδί της αναλογίας, μας περιμένει. Οι επιλογές είναι δικές μας. Ο ρόλος μας είναι γραμμένος στη δημιουργία.» Δεν έχουμε λοιπόν παρά να τον αποκρυπτογραφήσουμε.
