Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ

• Η πλειοψηφία των ανθρώπων αναζητά την ευτυχία.
Πόσοι είναι όμως αυτοί που το επιτυγχάνουν;
Και πόσοι άλλοι, που παρά τις προσπάθειές τους πισωγυρίζουν;
Ή άλλοι που τελικά εμπλέκονται σε συρράξεις, πολέμους, διαπροσωπικές αντιπαλότητες, στον αφανισμό και την καταστροφή;
Ο καλοπροαίρετος άνθρωπος παρατηρώντας τους αναρωτιέται :
«Μα δεν βλέπουν ότι έτσι δεν οδηγούνται πουθενά αλλού παρά στον αφανισμό;
Δεν μπορεί να πρυτανεύσει η λογική και να βάλουν τέλος στη διαμάχη»;
• Αρκεί άραγε να περιοριστούμε στη χρήση της λογικής ή μήπως χρειαζόμαστε και κάτι άλλο;
• Τι πρέπει να κάνουμε για να βρούμε την ευτυχία μας;

Στη συνέχεια, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία ή να δείτε το ανάλογο εικονογράφημα “Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ“.

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας, για μια δεύτερη ματιά και περαιτέρω μελέτη!

Από καταβολής κόσμου, οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία. Ανατρέχοντας, όμως, στη διαδρομή της ανθρωπότητας, διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια έξαρση της καταστροφικότητας, άλλοτε σε προσωπικό επίπεδο και άλλοτε ως μέλη του πεπρωμένου μιας συλλογικότητας.

Αντιπαραθέσεις, διαπληκτισμοί, μάχες μεταξύ λαών, ομάδων, ακόμη και μεμονωμένων ατόμων, που φθάνουν σε ακρότητες, ασύλληπτες για τον καλοπροαίρετο άνθρωπο, ο οποίος αναρωτιέται : «Δεν βλέπουν ότι δεν οδηγούνται πουθενά αλλού παρά στον αφανισμό; Δεν μπορεί να πρυτανεύσει η λογική και να βάλουν τέλος στη διαμάχη;»

Όμως, αρκεί ή λογική; Με ποια κριτήρια θα καθορίσουμε ποιο είναι το ορθό, το έγκυρο και το λογικό; Τι απαιτείται για να οδηγηθούν οι αντιμαχόμενες πλευρές στην παύση της διαμάχης; Να αποδεχθούν το κοινό καλό; Ποιος θα το καθορίσει; Μήπως λοιπόν χρειάζεται κάτι άλλο για να βρεθεί ο κοινός τόπος;

Ο άνθρωπος διαπίστωσε τη σημασία της χρήσης της λογικής, ήδη από την αρχαιότητα, στην Κίνα, στην Ινδία, στην Περσία. Στην Ελλάδα, ο Αριστοτέλης καθιέρωσε τη λογική ως επίσημο κλάδο, δίνοντάς της θέση στην φιλοσοφία. Κι όμως όλοι αυτοί οι αιώνες ενασχόλησης και προσπάθειας, δεν κατάφεραν να μειώσουν αποτελεσματικά τις καταστροφικές συνέπειες των ανθρωπίνων πράξεων. Τι είναι λοιπόν, αυτό που μας διαφεύγει; Τι δεν κάνει σωστά ο άνθρωπος κι ενώ πάει προς την ευτυχία, πισωγυρίζει και δυστυχεί ο ίδιος και οι συνάνθρωποί του;

Όλα αυτά τα ερωτήματα, απασχολούσαν και την Ιδρύτρια του Κριναετού ΣμΜ Δώρα, η οποία αναζητούσε τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων και έθεσε τον εαυτό της στην υπηρεσία του ανθρώπου και του πρόσφερε τη διδασκαλία της, η οποία του παρέχει τη δυνατότητα να διαμορφώνει ελεύθερη, ανεξάρτητη, ηθική προσωπικότητα. Να μπορεί να είναι καλός, ισχυρός και να εργάζεται για την ευτυχία την δική του και των συνανθρώπων του.

Η διδασκαλία του Κριναετού, δεν στηρίζεται στις περιορισμένες αντιλήψεις και απόψεις των ανθρώπων, αλλά στις σταθερές αξίες που πηγάζουν από τους νόμους που διέπουν τον άνθρωπο και μας παρέχει τα κλειδιά, αλήθειες αναλλοίωτες, τις οποίες μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας, αφού τις κατανοήσουμε και τις αποδεχθούμε ελεύθερα. Ένα από αυτά τα κλειδιά, αναφέρεται στη λογική.

Είναι αληθές και χωρίς καμία αντίρρηση, ότι η Λογική διευθυνόμενη από ένα τέλειο πνεύμα σε όλες του τις πράξεις, σε όλη του την εξέλιξη, είναι ο μόνος και μοναδικός φάρος που οδηγεί ευθεία στον δρόμο του Θεού. Αλλά η Λογική στα χέρια των ανθρώπων που δεν έχουν διόλου τελειοποιήσει το ον τους σε όλες τους τις καταστάσεις, είναι το πιο επικίνδυνο και το πηδάλιο που οδηγεί στην παρέκκλιση, γιατί η λογική έχει δύο συντελεστές: την λογική του Καλού και την λογική του Κακού.

Κρατώντας λοιπόν αυτό το κλειδί, ας δούμε, με αντικειμενική ματιά, τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, ως ον της δημιουργίας, έχει ως κύριο γνώρισμα τη Συνείδηση, η οποία είναι το νοητικό του κριτήριο. Ο Άρειoς Πάγος που εδρεύει σε κάθε άνθρωπο, με ανώτατους λειτουργούς τις ιδιότητες της Νόησης και του Αίσθους, που του επιτρέπουν να κατατάσσει σκέψεις και πράξεις σε δυο κατηγορίες, ανάλογα με την ηθική και νοητική του εξέλιξη. Είτε σε συμφέρουσες και μη συμφέρουσες είτε σε καλές και κακές.

Με τη γέννησή του, κατέχει «δυνάμει» όλες τις ιδιότητες και όλες τις δυνατότητες, που θα του επιτρέψουν να εκδηλωθεί και να ζήσει ως άνθρωπος, μόνον όταν τις χρησιμοποιεί κατάλληλα. Αν δεν τις χρησιμοποιεί, δεν έχει κανένα όφελος απ’ αυτές και ποτέ δεν θα είναι άνθρωπος.

Η σκέψη είναι η διαδικασία ανάπτυξης και επεξεργασίας μιας ιδέας που έθιξε την Φαντασία μας. Είναι το αποτέλεσμα τριών βαθμίδων πνευματικής εργασίας: <Λογισμός – Συλλογισμός- Σκέψη> Μέσω αυτής πλαισιώνεται η ιδέα για να επέλθει νέο αποτέλεσμα, η σύλληψη. Αυτή την επεξεργασμένη ιδέα, παραλαμβάνει η Θέληση, προκειμένου να τη διαμορφώσει κατάλληλα και να την προωθήσει στην Ισχύ του Πνεύματός μας, στην εκτέλεση και την πραγματοποίηση.

Μήπως όμως ο άνθρωπος προχωρεί στην πραγματοποίηση με βιασύνη «χωρίς να το καλοσκεφθεί», είτε επειδή τον χαρακτηρίζει ένα ελάττωμα, ανυπομονησία, επιπολαιότητα κ.α. είτε επειδή υπέκυψε στις έξωθεν πιέσεις; Μήπως μια άλλη ιδέα ήρθε εν τω μεταξύ και έκανε τη σκέψη του να λοξοδρομήσει;

Προσπαθούμε να εκδηλώσουμε ένα ανεξάρτητο και προσωπικό πνεύμα, βασισμένο στα διδάγματα που αντλούμε από τη Νομοτέλεια της Φύσης; Υποβάλουμε σε μια σοβαρή και απαλλαγμένη από κάθε εξωτερική επίδραση κριτική τις αντιλήψεις στις οποίες προσχωρούμε; Αποφεύγουμε να επιβάλλουμε στους όμοιούς μας τις δικές μας απόψεις, μιας και αυτοί είναι διαφορετικοί από εμάς; Επιδεικνύουμε ανοχή στις δικές τους;

Ακόμη κι αν το προσπαθούμε, κάποιες φορές ίσως το πετυχαίνουμε, συχνά όμως όχι. Σε αυτές τις στιγμές που μας ξέφυγαν, που δεν συμπεριφερθήκαμε σύμφωνα με το φυσικό νόμο που μας διέπει, τότε ή δεν ασκήσαμε την κρίση μας ή την ασκήσαμε λανθασμένα και εδώ αρχίζει η παρέκκλιση από την ευθεία.

Εδώ δεν πρόκειται για ένα απλό μικρό ελάττωμα της κρίσης, αλλά απεναντίας αποδεικνύει μια παντελή έλλειψη παρατηρητικότητας, δηλαδή λογικής κατεύθυνσης και κυριαρχίας. Η έλλειψη αυτή, κάνει τον άνθρωπο παρορμητικό ον, χωρίς βάθος και τον κατατάσσει σ’ ένα επίπεδο αρκετά πιο χαμηλό από εκείνο που φυσιολογικά θα πρέπει να κατέχει στη δημιουργία.

Και όλα αυτά που αναφέραμε, αφορούν τον άνθρωπο αυτόν που δεν θα ήθελε να κάνει το κακό κι όμως τελικά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συμμετέχει σε αυτό, δηλαδή τον καθένα μας. Τι μπορεί να κάνουμε για να το αποφύγουμε;

Ας δοκιμάσουμε να χαράξουμε μία , έχοντας σαν ορόσημο τα κλειδιά που μας παρέχει η Διδασκαλία του Κριναετού. Και τούτο θα πρέπει να γίνει με πνεύμα κυρίαρχο και ελεύθερο από δοξασίες, θεωρίες προκαταλήψεις και ό, τι άλλο μας επιβαρύνει και οδηγεί τη λογική μας στην παρέκκλιση.

Από τα πρώτα του βήματα, ο άνθρωπος βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δυνάμεις της φύσης και ένοιωσε ότι πίσω από τα φαινόμενα υπάρχει μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη από την περιορισμένη δική του, την οποία δεν μπορεί όμως καταλάβει και της δίνει το όνομα του Θεού για να σταθεροποιήσει τη σκέψη του.

Παράλληλα όμως, αντιλαμβάνεται την ατομικότητά του -από την πρώτη στιγμή που ως νήπιο λέει «εγώ», συναισθάνεται ότι είναι μονάδα φαινομενικά ανεξάρτητη. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, του δημιουργεί την ανάγκη προφύλαξης και διατήρησης με κάθε τρόπο της μόνης μορφής ζωής του που συναισθάνεται , της υλικής του υπόστασης.

Γι’ αυτό αφ’ ενός δημιουργεί μία ανάλογη ψυχοσύνθεση, κατατάσσοντας τις εντυπώσεις του υλικού κόσμου σε συμφέρουσες για την ύπαρξή του ή μη συμφέρουσες. Και αφ’ ετέρου, δεν μπορεί να έχει αντίληψη του όλου στο οποίο μετέχει, διότι σκέφτεται σαν μεμονωμένη ατομικότητα και -προσανατολίζοντας ανάλογα τις νοητικές του αρετές – έχει διαμορφώσει την Πρακτική Συνείδηση. Αυτή δρα έχοντας ως ανώτατους λειτουργούς νοητικές και αισθητικές ιδιότητες, υποδουλωμένες στην Εγωπάθεια και στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Από αυτή την πρακτική συνείδηση λοιπόν, πηγάζει το αίσθημα του ατομικού συμφέροντος, που δεσπόζει σ’ όλες τις σκέψεις και πράξεις του ατόμου. Σ’ αυτό οφείλεται το μεγαλύτερο δράμα της ανθρωπότητας, η πάλη ανθρώπου εναντίον ανθρώπων.

Η κατάσταση αυτή του ανθρώπου, τον οδηγεί στην απαξίωση από αυτόν τον ίδιον της πνευματικής και της ψυχικής του υπόστασης και στην ανατροπή της φυσικής εσωτερικής του ιεραρχίας. Η λογική του, εντοπισμένη στο ατομικό συμφέρον, βάζει εμπόδια στο ρεύμα της καλοσύνης που γεννιέται μέσα του. Η εγωπάθεια και το συναίσθημα του φόβου, πνίγουν τις πνευματικές αναλαμπές του ανθρώπου που τον ωθούν να βρει το νόμο ζωής του.

Και είναι αυτή η κατάσταση της ανθρώπινης πραγματικότητας που απετέλεσε το έναυσμα για την ίδρυση του Κριναετού από τη ΣμΜ Δώρα
«Είδον τον άνθρωπον και την ύπαρξη αυτού επί της γης και επί τον κόσμον. Παντoύ είναι o ίδιος και παντoύ πρεσβεύει την ίδια αλήθεια -θα έπρεπε vα πω την ίδια πλάνη – φοβείται την δύναμη και δεσπόζει δια της δυνάμεως.»

Η δύναμη αυτή πρωτεύει της δικαιοσύνης και της ευθύτητας. Η λογική παρεκκλίνει της ευθείας και απομακρύνεται από το καλό και το δίκαιο. Ο άνθρωπος αδικεί και βλάπτει τον εαυτό του, διότι τον θέτει σε ζωώδη κατάσταση. Συγχρόνως, αδικεί και βλάπτει τους συνανθρώπους του άμεσα με τις καταστροφικές πράξεις του. Αλλά και έμμεσα, καθώς δεν προσφέρει στο σύνολο τα προϊόντα των εν δυνάμει αρετών του που βρίσκονται σε ύπνο.

Η παρέκκλιση της λογικής, οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη. Χωρίς να το συνειδητοποιεί , απομακρύνεται από την αλήθεια και ζει στο ψέμα . Τούτο όμως δεν τον καθιστά άμοιρο ευθυνών, διότι έχει τη δυνατότητα και τον τρόπο να ανταποκριθεί στις πνευματικές αναλαμπές που του συμβαίνουν.

Τότε η ψυχή και το Πνεύμα του ανθρώπου, παίρνουν εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, η εσωτερική του ιεραρχία αποκαθίσταται . Οι ψυχικές και νοητικές του αρετές, απαλλαγμένες από την Εγωπάθεια, του επιτρέπουν να μετέχει στο μέγα θαύμα της γέννησης της Πνευματικής συνείδησης.

Ο άνθρωπος πλέον πράττει το καθήκον του, δηλαδή ερευνά τη γνώση του νόμου που τον κυβερνά, ακολουθεί και εκτελεί την επιταγή αυτού του νόμου και κατευθύνεται σε μια ζωή με ήθη αγνά. Δεν περιορίζεται πια μόνο στη μέριμνα για όλα αυτά που μπορεί να του αποφέρει η υλική ζωή. Δεν επαναστατεί εναντίον της άγνωστης Ανώτερης ισχύος, αλλά αισθάνεται, καταλαβαίνει και δέχεται το νομοθέτη των μεγάλων συνειδητών νόμων. Ο φόβος αντικαθίσταται από το σεβασμό προς τη Δημιουργική αρχή αλλά και τα δημιουργήματά της.

Είναι μία πορεία τελειοποίησης που αρχίζει από την εξάγνιση της σκέψης. Η σκέψη είναι πάντα προσωπική, αλλά αυτό που δεν είναι προσωπικό πάντοτε είναι η ιδέα, που έρχεται ή από ψηλά ή από χαμηλά. Η ιδέα γεννιέται από χιλιάδες πράγματα ή αιτίες, αλλά για να οδηγηθεί ο άνθρωπος σε καλή σκέψη, πρέπει, όταν δοθεί ή γεννηθεί η ιδέα, να την περάσει από κόσκινο και να την πετάξει ή να την υιοθετήσει .

Είναι βέβαια απαραίτητη και η τελειοποίηση της ψυχής και της υγείας του σώματος, διότι μ’ αυτές τις δύο αρχές καθαρμένες, τελειοποιημένες και διαπαιδαγωγημένες, το πνεύμα έχει όλη του την ελευθερία να εκδηλωθεί. Αν αντ’ αυτού, ο άνθρωπος αφήσει την ψυχή να επικρατήσει, αν το συναίσθημα είναι ο κύριος, επέρχεται το πάθος κι αυτό είναι που κυριαρχεί. Τότε το πνεύμα είναι ανίκανο να σκεφτεί και να συλλογιστεί. Ομοίως, αν αφήσει να κυριαρχήσει το σώμα, είναι το ελάττωμα που γίνεται κύριος.

Η Νόηση και το Αίσθος λοιπόν, θα πρέπει να λειτουργούν απρόσκοπτα, εκδηλώνοντας στο μέτρο της σχετικότητάς τους τις ιδιότητες των αιώνιων αρχών της Υπερουσίας, από τις οποίες πηγάζουν, τη Σοφία και την Αγάπη αντίστοιχα. Ο άνθρωπος τότε, προσανατολισμένος προς το ανώτερο, κάνει ορθή επιλογή των ιδεών που θίγουν τη φαντασία του. Χάρις στη διεισδυτική και την περικαλυπτική κίνηση είναι που ο άνθρωπος κατακτά τη γνώση και με τον αναλυτικό και με τον συνθετικό τρόπο.

Σε αυτή την πορεία, οι αφηρημένες έννοιες και τα ιδανικά λαμβάνουν άλλη διάσταση, καθώς ο άνθρωπος απομακρύνει από τους λογισμούς του τις πλάνες τις προκαταλήψεις τους δογματισμούς και τις παρανοήσεις του αμαθούς. Η Σοφία στον άνθρωπο δεν σημαίνει συσσώρευση γνώσεων, πληροφοριών, αλλά εκδήλωση αρετών, ακρίβεια στο πνεύμα, ευθύτητα, εγκράτεια, δικαιοσύνη στην ψυχή.

Η Αγάπη, ως Αρχή παγκόσμια, γονιμοποιεί, μορφοποιεί και συντηρεί. Στην ψυχή κάνει τον άνθρωπο καλό, εμποτίζοντας το πνεύμα του με δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη, η καλοσύνη και η ωραιότητα, είναι εκδηλώσεις της Αγάπης, την οποία δεν μπορούμε να συλλάβουμε και να καθορίσουμε παρά μόνο μέσω αυτών των εκδηλώσεων. Είναι η ακτίνα θερμότητας που απορρέει από την ψυχή μας, που ζωογονεί ό,τι την περιβάλλει.

Είναι η πηγή των ρευμάτων της Πίστης και της Ελπίδας που επιτρέπουν στον άνθρωπο να διατηρήσει το ένστικτό της ζωής , που του δίνουν το θάρρος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Ενισχύουν την ενεργητικότητά του όταν οι δυνάμεις τείνουν να τον εγκαταλείψουν.

Η λογική του ανθρώπου, αποκομμένη από την Αγάπη, είναι δίκοπο μαχαίρι στα χέρια του ανθρώπου, διότι όπως μας λέει η Ιδρύτρια του Κριναετού ΣμΜ Δώρα:

… η λογική έχει δύο συντελεστές: την λογική του Καλού και την λογική του Κακού, ενώ η Πίστη στον Θεό, δεν έχει παρά μόνο μία πηγή, την Αγάπη, απ’ όπου δεν απορρέουν παρά το Καλό και το Ωραίο.
Η Πίστη λοιπόν, οδηγεί τα όντα προς την τελειοποίηση των οντοτήτων τους και η Πίστη υποστηριζόμενη από την λογική, δρα σαν ένας παράγοντας ελέγχου των πράξεων του όντος.
Η Σοφία είναι η πηγή της λογικής και η Αγάπη η πηγή της Πίστης. Η πρώτη μπορεί να διαφθαρεί, η δεύτερη ποτέ. Η οδός λοιπόν η πιο σίγουρη είναι η οδός της Αγάπης, παρ’ ό,τι είναι γεμάτη βάτα και αγκάθια.